Babi pangang, foe yong hai

Ni hao en de groeten uit Beijing!

Vier dagen geleden stond ik dan eindelijk op Schiphol om voor 5,5 weken afscheid te nemen van mijn ouders en van Nederland. Een prima vlucht gehad, alhoewel ik geen oog dicht heb kunnen doen maar het wakker blijven werd beloond met een prachtig uitzicht op de Gobi woestijn enkele uren voor de landing. Na wat vertraging (de mist in Beijing verhinderde dat we konden landen dus hebben we een tijdje rond Beijing gecirkeld in de lucht) werden we ontvangen door taxichauffeurs die ons graag van een rit naar het centrum wilden voorzien. Weliswaar in een vrijwel lege terminal. Een erg rustige kennismaking dus met de miljoenen stad. De reis werd vervolgd in een erg rustige metro waarin we vooral door de mannelijke Chinezen met open mond werden aangegaapt en waar er onbeschaamd foto’s van ons werden genomen. Deze open mond deelde ik echter al snel met deze mannen al is het niet om dezelfde reden. Achter de ramen verscheen een dor, droog, stoffig Beijing dat in de wijken die we passeerden vooral werd gekenmerkt door een herhaling van exact dezelfde flats, lege kavels, kavels vol met puin van gesloopte gebouwen en een aantal ringwegen waarop het verkeer voorbij raasde. Al gauw verdween de metro, zoals het een metro betaamd, weer onder de grond en vonden wij na aankomst op het juiste station al zeulend met onze +20 kg. koffers zonder al teveel moeite ons appartement en het hostel (de eerst 2 nachten moesten we gescheiden doorbrengen). Ons hostel bevond zich in een oud hutong gebied dat recentelijk opgeknapt is en waar het nu min of meer een toeristische bende is geworden. Hutong wijken worden gekenmerkt door kleine steegjes waar rare gemotoriseerde fietsjes en riksja’s en het vuilnis je om de oren vliegen maar waar desondanks een erg leuke sfeer hangt. Deze wijken bevinden zich in het oude centrum van Beijing en beelden nog deels uit hoe het leven er vroeger ten tijde van het Chinees keizerrijk uit zag. Vroeger was elke hutong verantwoordelijk voor zijn eigen bijdrage aan het keizerrijk. Elke hutong heeft een naam en deze is aan de vroegere taak verbonden. Mijn ervaring is dat de woningen in hutongs zich vrijwel altijd achter een grote rode deur bevinden. Hierna betreed je een gangetje waaraan meerdere voordeuren van huizen zijn gelegen. Vrijwel alles is gelijkvloers. Ons appartement (waar ik inmiddels verblijf) is een (verbouwde) hutong woning. Dat we in een dergelijke woning kunnen verblijven is vrij bijzonder; de meeste toeristen zien alleen de grote rode deur en weten eigenlijk niet hoe het gedeelte er achter de rode deur uit ziet. Overigens hebben we in ons appartement ook een extra bewoner namelijk een kat genaamd Banjo. Erg gezellig en hij mag ’s avonds niet naar buiten; anders wordt hij opgegeten door de brute Chinese buren ;)

Op woensdag 10 december (de dag van aankomst) slenteren we wat rond door deze hutongs en vergapen ons aan alles wat we tegenkomen. De eerste souvenirs worden al ingeslagen en we maken kort een ronde langs de Drum & Bell tower die vlakbij ons hostel gelegen zijn. Met behulp van deze torens werd vroeger de tijd aangegeven in de stad. We maken wat selfies en schieten wat foto’s die ‘Facebook profiel waardig’ zouden kunnen zijn. Al zullen we deze foto’s de komende 5 weken natuurlijk niet met jullie kunnen delen wegens de bekende blokkades van de Chinese overheid. ;) Al gauw vinden we het allemaal wel mooi geweest (met dank aan de jetlag en het niet kunnen slapen in het vliegtuig) en eindigen we de avond met een typisch Chinees gerecht: hotpot. Dit houdt in dat je een kom besteld met daarin een soort soep die vervolgens aan de kook wordt gehouden op een vuurtje bij je op tafel. Vervolgens bestel je losse schalen groenten en vlees die je daarna kookt in je pot. Het duurde wel even voor wij dit zelf begrepen en het duurde ook even voor de bediening ons begreep… maar uiteindelijk verscheen er genoeg voedsel op tafel waarmee we met gemak een weeshuis hadden kunnen voeden. De Chinese eetgewoonten waren even wennen maar nu, na 3 dagen, begin ik te begrijpen hoe de hele ga zitten-bestellen-eten-procedure werkt. Een talent voor het gebruiken van stokjes ontbreekt bij mij echter volledig. Misschien slaag ik er over 5 weken in mijn eten in hetzelfde tempo en met dezelfde smak, slurp en burp geluiden als mijn Chinese stadsgenoten weg te werken. Voor nu moet ik het nog even doen met halve maaltijden, het is een verschrikkelijk drama.

Dag 3, donderdag, stond er om 15.00 uur een afspraak met Professor Lu op de Peking University. Professor Lu is onze contactpersoon hier in Beijing maar het contact wordt voornamelijk uitbesteed aan zijn PhD en andere studenten. Voor we de metro trotseerden om naar Peking University te gaan eerst nog rondgeslenterd door de hutongs en een bezoek gebracht aan de nabijgelegen Lama Tempel. Dit is de belangrijkste Boedistische tempel van China, op de tempels in Tibet na. Deze tempel bestaat uit meerdere gebouwen, allen voorzien van meerdere Budha beelden. In de laatste hal staat een beeld van 18 meter hoog waar trots een plakkaat naast hangt waarop staat dat het beeld in het Guiness Book of World Records staat vanwege het feit dat het beeld uit één boom gehakt is. Prachtige tempel, prachtig ook om te zien hoe mensen bidden tot Budha, hoe dit ritueel er uit ziet. Na dit bezoek opnieuw rond gehangen in de omliggende hutong, me verbaasd over de levendigheid van deze wijken en genoten van alle nieuwe indrukken.

Vervolgens het bezoek aan de universiteit. Want zoals ik in de vorige blog ben ik hier vooral om een klein onderzoek uit te voeren en helaas niet om de toerist uit te hangen. We krijgen vanuit Peking University ondersteuning bij dit onderzoek. Het bezoek aan de universiteit en het contact met de studenten en de professor hier was wederom een interessante kennismaking met de Chinese cultuur. Omgangsnormen zijn anders en ondanks dat ik me ingelezen heb merk ik dat het moeilijk is de informele manier waarop we in Groningen met docenten omgaan los te laten. Tevens verloopt de communicatie toch erg lastig door het gebrekkige Engels van de professor (die we overigens áltijd met ‘professor’ dienen aan te spreken). Gelukkig spreken enkele studenten die ook bij deze bijeenkomst aanwezig zijn beter Engels en krijgen we toch antwoorden op enkele vragen. Een student krijgt de opdracht van professor Lu om Anda en mij de volgende dag rond te leiden door een wijk die interessant is voor ons onderzoek en diezelfde avond zullen zij ons nog rondleiden op de universiteit en ons mee uit eten nemen. Alhoewel de studenten dit niet toe willen geven, lijkt het erop dat zij simpelweg doen wat hun wordt opgedragen door professor Lu. Uit hun gezichtsuitdrukking was enigszins af te lezen dat zij eigenlijk helemaal geen tijd hadden om ons rond te leiden. Toch leiden ze ons die avond keurig rond op de campus, beantwoorden ze al onze vragen en nemen ze ons mee uit eten. Ook de volgende dag stonden ze lachend voor ons klaar. Anda en ik voelden ons enigszins bezwaard maar kennelijk is dit de manier waarop het werkt. Ik hoop dat deze studenten er toch nog enige lol aan beleven om ons te helpen… We hebben ondanks onze schuldgevoelens wel oprecht veel aan hun hulp.

Vrijdag hebben we dus een bezoek gebracht aan ons eerste onderzoeksgebied onder leiding van Corine (Westerse naam). We bleken een rijkere wijk te bezoeken, gekenmerkt door een enorme Shopping Mall, veel commerciële activiteit en gated communities. Lunchen doen we in deze enorme Shopping Mall waar ik tot de conclusie kom dat noodles eten met stokjes al helemaal een brug te ver is ;). We vervolgen onze wandeling nog even maar keren al gauw terug naar de campus omdat er ’s middags presentaties op het programma stonden. Professor Lu had ons en zijn eigen studenten gevraagd een presentatie te geven over het onderzoek waar wij en zijn studenten zich mee bezig hielden. Dit resulteerde in een bijeenkomst waarin er naar ons geluisterd werd maar waar er, zodra de andere studenten begonnen met presenteren, niet meer geluisterd werd naar de inhoud van de presentaties, de ene student Candy Crush speelde terwijl de andere de opdracht kreeg van professor Lu om foto’s te gaan maken en professor Lu zelf besloot een telefoongesprek te gaan voeren. De student die presenteerde praatte ondertussen gewoon door alsof het de normaalste zaak ter wereld was. Ik heb mijn ogen uit gekeken… Desondanks wel wat interessante zaken geleerd over welke onderwerpen planners in Beijing op dit moment behandelen en hoe Beijing precies in elkaar steekt.

Vandaag, zaterdag 13 december hebben we één van de sites bezocht die toch wel erg hoog op onze lijst stond: een bezoek aan het Tiananmen square en de Verboden Stad! Na een korte wandeling kwamen we aan op dit reusachtige plein. Deze reusachtigheid is onmogelijk goed op foto’s vast te leggen maar uiteraard hebben we enkele pogingen gewaagd. Bij de entree naar de Verboden Stad maken we voor het eerst kennis met onze Filmsterrenstatus hier in China (vanwege onze blonde lokken). Toegeven, als groepje van 5 blonde dames zijn we ook erg opvallend. Wij besloten een groepsfoto te maken bij de entree van de Verboden Stad en gingen in een rijtje opgesteld staan. Gelijk worden we benaderd door een Chinees meisje of wij met haar op de foto willen. Beleefd als wij zijn, zeggen wij natuurlijk ja. Toen was echter het hek van de dam. Niet één, niet twee, niet drie maar een ontelbaar aantal camera’s begint foto’s van ons te nemen. De één na de andere Chinees springt bij ons in het rijtje en wil met ons op de foto. Het wordt zo gek dat we op een gegeven moment niet meer weten waar we moeten kijken. Het hoogtepunt is een oud oud oud mannetje in een rolstoel dat door een vrolijk meisje naar Anda en Paula wordt geduwd. Na dit circus kunnen we onze weg gelukkig voortzetten en eindelijk de Verboden Stad binnen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit complex super indrukwekkend is. Niet alleen vanwege de enorme grootte maar ook vanwege de gebouwen die rijk versierd zijn en het idee dat eeuwen lang niemand wist hoe deze stad er van binnen uit zag. Helaas zijn een paar delen die mij interessant hadden geleken afgezet en verlaten we na ongeveer 3 uur de stad moe maar voldaan. Een lunch volgt, waarna we nog wat zijn gaan drinken en eten in Sanlitún, het CBD en uitgaanscentrum van Beijing. Hier leren we het super moderne, grootste Beijing kennen en zien we de eerste files op de ringweg staan. Ook overvalt het Kerst gevoel me een beetje vanwege de enorme hoeveelheid lampjes die de Beijingers hebben opgehangen als versiering. De avond wordt afgesloten in ons appartement nadat we nog enkele biertjes hebben gehaald (600 ml voor €0,50) bij een lokaal winkeltje met een erg enthousiast vrouwtje.

Het bezoek aan Beijing bevalt me tot nu toe in ieder geval heel erg goed. De smog was de afgelopen drie dagen wel te doen maar vandaag sloeg het behoorlijk op mijn keel. Ik begrijp opeens waarom de Chinezen hier zo rochelen en alles op straat uit spugen. Toch was het weer heel erg goed. De afgelopen dagen waren prachtig helder met een zonnetje. Wel is het erg koud en zijn mijn warme schoenen en muts zeker geen overbodige luxe. Helaas kan ik nog geen foto’s plaatsen (computer problemen) maar deze houden jullie van me tegoed!

Groetjes en liefs,

Wiek