Stairway to Heaven

De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen. Inmiddels zijn er al twee weken verstreken waarin ik compleet gek geworden ben van China maar tegelijkertijd ook dol ben geworden op het land. Het wordt kouder maar de zon blijft schijnen, op het nabijgelegen meer wordt volop geschaatst door de bevolking en ons onderzoek verloopt voorspoedig. Het voelt als vakantie, ondanks dat we nog geen minuut hebben stilgestaan! Een ‘kort’ verslag van de hoogtepunten.

Het onderzoek verloopt goed. Inmiddels zijn we vrijwel klaar met de dataverzameling. Anda en ik hebben woonwijken, hutong wijken en het Central Business District bezocht, ons steeds afvragend ‘’what would Jane think?’’. De verschillen tussen deze wijken zijn groot maar blijken ook een overeenkomst te hebben: Jane Jacobs zou naar ons inziens tijdens een wandeling door deze wijken dood ongelukkig zijn geworden. De hutongs in het zuiden van de stad worden gekenmerkt door ernstige armoede en vervallen gebouwen en worden waarschijnlijk gauw gesloopt voor nieuwe, moderne flats. De hutongs in het noorden (boven de Verboden Stad) worden opgeslokt door het toerisme. Het CBD wordt gekenmerkt door hyper moderne gebouwen en waar honderden hijskranen klaar staan voor de bouw van nog meer wolkenkrabbers. Tevens leren we wat interessante feitjes over de planning in Beijing van de studenten van Peking University. Zo speelt Feng Shui nog steeds een belangrijke rol, mogen auto’s met bepaalde cijfers in hun nummerbord op bepaalde dagen van de week het stadscentrum niet in (oplossing voor de fileproblematiek) en zijn de flats die we in Beijing tegenkomen ook in kleinere dorpen in China te vinden. Ambulances moeten gewoon in de file staan want deze kunnen nergens anders langs. Het heeft dus bijna nooit zin om op een ambulance te wachten. Wat een aparte wereld. Mams is jarig dus er wordt nog even geskypet met het thuisfront. Banjo scheurt ’s nachts twee zakjes Whiskas uit de doos en gaat als straf alleen met brokken op bed in plaats van een door ons gekookt stukje kipfilet.

Na dit harde werk is het tijd voor een dagje ontspanning. Omdat de overige meiden inmiddels in Shanghai verkeren voor hun onderzoek gaan we wederom met zijn tweetjes op pad. We bezoeken Beihai park en Jingshan park. Beihai park is het park bij ons om de hoek en is voorzien van een aantal prachtige tempels. Het valt het me op dat parken hier op een andere wijze worden gebruikt dan bij ons in Nederland. Na binnenkomst komen de keelklanken van zingende Chinezen ons van alle kanten tegemoet. Ook treffen we overal dansende en biddende mensen aan. Dit fenomeen vinden we ook in een aantal andere parken terug, aangevuld met mensen die Tai Chi beoefenen, spelletjes spelen of gewoon een praatje maken met elkaar. Een vreemde gewaarwording maar het park ademt er wel één en al sfeer door uit. De gemiddelde leeftijd van deze mensen is ook opvallend: het zijn minstens 50+ers. Ik zie mijn ouders nog niet zo gauw dansen en zingen met een complete zelf meegebrachte geluidsinstallatie in het Noorderplantsoen … maar wie weet ;). We maken een mooie wandeling en kijken onze ogen uit. Ook komen we een negen drakenscherm tegen waarvan er slechts drie in China zijn. In het midden van het meer in het park ligt een eiland waarop een heuvel ligt. Bovenop deze heuvel prijkt een soort witte tombe, de Witte Dagoba. We beklimmen de heuvel maar het is ons nog steeds onduidelijk wat de betekenis van het ding. Ook Yahoo’en en Bing’en (Google is geblokt in China dus we hebben nieuwe werkwoorden bedacht) levert geen informatie op. Terwijl we in het zonnetje even een broodje eten worden we wederom gefotografeerd door vreemde mannen en praat een Chinees vrouwtje ongeveer 5 minuten tegen ons aan, zonder dat wij reageren. We blijven gewoon maar genieten van het uitzicht en lopen uiteindelijk weg. Na het verlaten van het park komen we midden in een typisch Chinese voedselmarkt terecht waar de hysterie van Beijing gelijk weer om ons heen slaat. Even wennen na het ‘zen’ gevoel van het park. We vervolgen onze weg naar Jingshan park. Jingshan park is interessant omdat ook hier een kunstmatige heuvel te beklimmen is, uiteraard voorzien van een paar tempels, die prachtig uitzicht biedt over de Verboden Stad. Dat wil zeggen, wanneer er een zeldzame dag aanbreekt waarop de smog in Beijing afwezig is. We konden de contouren van de Verboden Stad deels zien maar de omliggende gebouwen verdwenen in een grijzige mist. Desondanks een indrukwekkend beeld waaruit de enorme grootte van de Verboden Stad nog eens duidelijk werd. Na afloop schaf ik mijzelf nog een mooi mondkapje aan in de vorm van een panda (als souvenir, niet om te gebruiken) en proberen we nog een Chinese snack uit: Beijing yoghurt. Dit blijkt naar magere yoghurt met een flinke schep suiker te smaken, zoals ik het vroeger at na het eten. Jeugdsentiment!

Een ander park wat we bezoeken is het Park van de Tempel van de Hemel. Het park zelf is niet zo interessant. Het bestaat uit een heleboel bomen op een rijtje, met een paar paden er doorheen. Af en toe zie je tussen de bomen iemand Tai Chi uitoefenen. We bezoeken het park echter voor de Tempel van de Hemel zelf. Een prachtige tempel met rijkelijk versierde gevels en daken. De tempel zelf is rond, het plateau waarop hij staat is vierkant. Dit representeert de hemel, respectievelijk de aarde. Wederom worden we op de foto gezet met random Chinezen, wederom treffen we zingende en dansende mensen aan. Het blijft leuk en gezellig, zo’n park. Na het verlaten van het park passeren we de parelmarkt waar niet alleen parels worden verkocht maar ook een heleboel andere, ik kan het niet anders noemen, meuk. Anda onderhandelt hier stevig voor een tasje en zet af, ik word daarentegen afgezet maar ben desondanks blij met mijn aankoop. Na een tripje door een Shopping Mall, lopen we nog langs de oude stadsmuur die tijdens de Ming dynastie werd gebouwd (als voorproefje op de Chinese Muur) en passeren we daarna een aantal erg communistisch uitziende overheidsgebouwen. Mijn planologen bril staat op!

De volgende dag, zaterdag 20 december, is het vroeg opstaan want Anda en ik vertrekken met de sneltrein naar Shanghai! In slechts 4 uur en 48 minuten zoeven we door het Chinese landschap dat elke 10 minuten veranderd van dor naar groen naar berg naar plat naar massale aanbouw van flats. De aankomst in Shanghai shockeert me: ik schrik een beetje van de énorme hoeveelheid mensen en het al even enorme treinstation. Het is net een vliegveld. De metro is al even heftig, Beijing begint op een dorp te lijken. We treffen Lucy, Evelien en Paula midden in de stad en lopen een stuk door het winkelcentrum. Uiteindelijk eindigen we op The Bund, de boulevard langs de rivier met aan de overkant de beroemde skyline van Shanghai. Een indrukwekkend uitzicht met alle lampjes op de giga hypermoderne gebouwen van het Central Business District. Dineren doen we in een Hot Pot restaurant maar de porties vallen tegen. Stiekem wordt er daarna dus nog even een hamburger gehaald bij de McDonald’s. ’s Nachts wordt het nachtleven van Shanghai ontdekt. Een belevenis die in de verste verte niet lijkt op een nachtje doorhalen in de Poelestraat!

Misschien komt het door de kater, misschien is het de vermoeidheid maar ik vind Shanghai niet leuk! Met die gedachte sta ik de volgende morgen op. Toch sleep ik me naar een gezamenlijk ontbijt, waarna we Paula, Lucy en Evelien weer uitzwaaien omdat zij terug gaan naar Beijing. Anda en ik bezoeken daarna de plek waar de Communistische partij voor het eerst is samengekomen en het bijbehorende, kleine museum. De verstrekte informatie is zeer beperkt maar desondanks was de plek met een belangrijke historische betekenis de moeite waard. De drukte van Shanghai werkt me ondertussen op de zenuwen. Het constante getoeter, de harde muziek op straat, de chaos, de asociale mensen… Ik voel me even een echt dorpsmeisje, niet bestemd voor de grote stad ;). De volgende ochtend gaat het gelukkig beter en bezoeken we wederom The Bund (die aan de oude kant ook indrukwekkend is vanwege de enorme koloniale gebouwen), zoeven onder de rivier door in een karretje in een special-effects lichttunnel (only in China) en lopen dan rond in het gebied onder de Pearl Tower. Aan deze zijde van de rivier barst het wederom van de shopping malls en kantoren. Het is een hypermoderne wereld waar weinig mensen te bekennen zijn. Door de aanleg van een loopbrug is er een soort tweede laag ontstaan in de ruimte waar ook winkels aan liggen. Erg bijzonder. Hierna pakken we de metro en reizen naar een ouder gedeelte van Shanghai. Het gebied rondom de Yuyuan tuin is nog ‘traditioneel’ met veel Chinese lampionnetjes, versierde gevels en vijvertjes. Onderweg worden we nog door 3 Chinezen aangesproken die beweren toeristen te zijn en die ons uitnodigen voor een thee ceremonie. Deze bekende ‘tea scam’ herken ik ‘uiteraard’ direct en laten het trio dan ook gauw achter bij het metrostation ;). De Yuyuan tuinen zijn een doolhof van vijvertjes, rotsen, oude Chineze huisjes met veel gesneden houtwerk en een baken van rust in het drukke Shanghai. Erg mooi en leuk om te zien. Na dit bezoek reizen we terug naar het moderne Shanghai en eindigen we de avond vroeg in bed om de volgende ochtend weer terug te keren naar Beijing.

Dinsdag 23 december staat in het teken van de terugreis en even bijkomen. Op woensdag 24 december gaan we weer op pad. ’s Middags brengen we een bezoekje aan de Planning Exhibition Beijing, een niet te missen tentoonstelling als je planoloog bent. Hoogtepunten van deze tentoonstelling zijn 2 énorme maquettes van de stad. Voor de rest is de informatie, zoals ik inmiddels gewend ben van de Chinezen, erg beperkt en weinig inhoudelijk. Verder dan ‘in 1949 was de stad zo groot, in 2010 was hij zo groot’ gaat het eigenlijk niet. Er wordt gesproken over een masterplan voor de ontwikkeling van Beijing tot 2020 maar wat dit masterplan precies inhoudt, komt nergens aan bod. Op één verdieping is een gehele vloer met glas met een luchtfoto van Beijing gemaakt en is het centrum weer voorzien van een maquette. Grappig, want op de één of andere manier is hier sprake van statische elektriciteit en staan al onze haren binnen no-time omhoog. Ook wordt er geadviseerd om niet met meer dan 4 personen tegelijk op één tegel te staan, anders zak je er door (uh, okay?) en moet je niet in de buurt komen van de ijzeren rand van de maquette; dit eerste is makkelijk te regelen omdat we vrijwel de enige personen zijn in het museum, het tweede gaat een paar keer mis en een best wel pijnlijke schok is het gevolg. De maquettes zijn wel heel indrukwekkend en ik verlaat, ondanks het gebrek aan informatie, toch enigszins tevreden het pand. Hierna vertrekken we naar een bestemming die al iets langer op ons verlanglijstje stond: de Confucius tempel, samen met het Imperial College. Deze tempel is ter ere van Confucius gebouwd. In het Imperial College worden nog steeds mensen geschoold met zijn wijsheden. De tempel zelf is niet erg indrukwekkend meer (de tempel moeheid begint toe te slaan). Deze keer is er echter ook een museum te vinden en deze is verrassend informatief! De geschiedenis van Confucius komt aan bod, samen met zijn ideeën en hoe deze het beleid van de keizers hebben beïnvloed. Aan het einde kan ik alleen maar concluderen dat Confucius een wijs man was ;) , ondanks de soms wat lachwekkende toon van het museum (‘’Confucius was so busy with his work that he forgot that he was old and sick and so he died.’’).

‘’Het was 1e kerstdag, 2014, oh ik weet het nog zo goed. De wekker ging erg vroeg!’’
Het is 1e kerstdag maar uitslapen is er niet bij. Wie de Chinese Muur wil zien, moet er wat voor over hebben. Volgens een Chinees gezegde ben je pas een Groot Mens wanneer je op de Grote Muur bent geweest. Vandaag word ik dan eindelijk groot! Helaas voelt Paula zich niet goed en moet zij besluiten niet mee te gaan. Lucy, Anda, Evelien en ik worden om 06.15 opgepikt door een tourbusje met een Chinese ‘gids’ en een chauffeur, al kun je eigenlijk niet spreken van een gids want we krijgen alleen in de bus een kort praatje over de Muur en worden voor de rest gewoon gedropt zodat we kunnen gaan lopen. Tijdens de busrit heen maken we gelijk kennis met de chaos van het verkeer op de ringwegen (in totaal 7) van Beijing. Ik dacht dat ik niet goed kon rijden…maar het kan erger ;). Inmiddels ben ik minstens 3 bijna doodervaringen rijker. Bestuurders gunnen elkaar hier geen enkele ruimte, hebben volgens mij nog nooit in een spiegel gekeken en gaan vooral hun eigen gang. Even de ogen dicht doen was gezien het tijdstip en deze bijzondere rijstel de beste optie om rustig te blijven. Tot je wakker werd omdat je hoofd tegen de stoel voor je was geklapt vanwege een plotselinge, harde rem actie van de chauffeur dan. We reizen af naar Jinshanling, een stuk muur dat ongeveer 150 km. buiten de stad ligt en waar het minder toeristisch is dan andere stukken van de muur die dicht bij de stad liggen. Dit blijkt ook bij aankomst: afgezien van ons groepje mensen (4 Australiërs, 2 Fransen en 2 Britten) is er niemand, op enkele souvenirverkopers na. Na aan korte klim over een paadje lopen we plotseling tegen een grote muur aan en sta ik oog in oog met één van de moderne Zeven Wereldwonderen: De Chinese Muur. Via een steile trap krijgen we toegang tot de muur en komen we even op adem. De hemel is strakblauw. Beneden in het dal stond ik nog te bibberen van de kou maar de zon schijnt hier boven op de Muur en het uitzicht is schitterend. Het is super helder, we kunnen tot in de verte de muur door de bergen zien kruipen. Precies zoals op de foto’s maar dan 10x zo indrukwekkend. Ik had me voorbereid op een teleurstelling (hoe cool kan een muur nou eigenlijk zijn?) maar het is een hele gave ervaring zonder ook maar een greintje teleurstelling. En ook een zeer intensieve. We hebben 3,5 uur de tijd om een stuk te hiken en terug te kregen naar de bus maar uiteraard worden er ondertussen veel foto’s genomen (als excuus om even op adem te komen) dus 3,5 uur tijd is eigenlijk heel beperkt. De muur daalt en stijgt, daalt en stijgt maar er moet meer worden geklommen dan worden afgedaald. De klimstukken, soms voorzien van trappen, soms gewoond glad met her en der een fijne tegel die scheef ligt waar je op kan gaan staan, zijn voor mij behoorlijk zwaar maar elke klim is de moeite meer dan waard: bij elke wachttoren wordt je getrakteerd op een nieuwe blik op de Chinese Muur die als een slang door het landschap kruipt. Overigens zijn er ook een paar stukjes waar je op een richel van 2 tegels moet lopen. Deze stukken worden door de lokale bevolking ‘the stairs to heaven’ genoemd. We begrepen allemaal wel een beetje waarom… Brrrr. Wanneer we op een toch wel erg steile afdaling stuitten (die daarna ook weer opgeklommen zal moeten worden) besluiten we het voor gezien te houden, eten rustig een broodje en genieten van het mooie uitzicht, alvorens om te keren en terug te lopen. We sluiten de trip af met een best wel smakelijke, typisch Chinese lunch en worden dan weer op een niet zo veilige wijze teruggebracht naar Beijing. De rest van de avond staat in het teken van nagenieten, foto’s kijken, biertjes drinken en spelletjes spelen. Ons appartement hebben we wel wat gepimpt met kerstslingers (Banjo is hier ook erg blij mee) en prachtige afbeeldingen van Kerstmannen maar toch mis ik de echte kerstsfeer wel een beetje. Thuis wordt toch wel een beetje gemist ;). Uit de radio schallen kerstliedjes en zodra hij start zullen we af en toe (als het werkt) inschakelen op de Top2000. Zo komen we de tijd wel door!

Fijne feestdagen allemaal! Dikke tuut,

Wiek