de Nazca´s waren rasta´s en ik vlieg alleen!

Ik leeeeef nog! Woehoe! Aangezien ik jullie de laatste keer heb bericht over een onverwacht bezoek aan het hospital vond ik het wel belangrijk om deze informatie als eerste even met jullie te delen. Voor de rest ga ik de ´leuke intro van mijn reisverslag´ deze keer even overslaan; ik heb veel te vertellen en het internet is hier voor de verandering relatief duur, dus sjoep sjoep!

De dagen na het ziekenhuis verliepen zogezegd ´moeizaam´, ´langzaam´ en ´rustig´ zoals dat een patiënt betaamd die uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Ik heb veel geslapen, gerust, me verveeld... En ik zal eerlijk bekennen dat ik deze dagen echt super graag naar huis wilde. Zag het even niet meer zitten want zoals sommigen van jullie wel weten: stilzitten kan ik niet! Zeker niet als ik aan de andere kant van de wereld in Peru zit en er nog zoveel is wat ik wil zien en doen. En zeker niet als je nog maar 30 dagen op de teller hebt om dat prachtige land te bewonderen. Ik werd er eerlijk gezegd behoorlijk depressief van ondanks dat ik het enorm gezellig had met al mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes in Cusco. Maarja, ik had gewoon geen energie in mijn lijf. Gelukkig heelt de tijd alle wonden (blablabla ;)) en was ik na 3 á 4 dagen toch weer behoorlijk op de been. Vooral toen ik de overheerlijke chocoladetaart van Jack´s cafe gewoon kon eten zonder misselijk te worden wist ik dat ik genezen was! (Sorry dieet, maar chocolade kan ik écht niet laten staan). Én, ook een super leuk lichtpuntje, mijn goede oude vriendin Joella kwam voor een weekje terug naar Cusco voor zij naar huis vertrok! Super leuk om je weer gezien te hebben meid, daar knapte ik goed van op ;) Gezien de stijgende lijn in mijn humeur kon ik Sylvie uiteindelijk ook overtuigen dat ik écht wel energie had om iets te gaan doen. Want er was nog steeds één groots ding dat op het programma stond en dé reden waarom we uiteindelijk terug waren gekeerd naar Cusco; de verloren Incastad, Machu Picchu.

Het moge duidelijk zijn dat wij dit wereldwonder niet na een 4-daagse trekking hebben bezocht. Weliswaar tot mijn grote spijt want ik had me hier heel erg op verheugd... Maar Piet was officieel nog niet dood en buiktyfus schijnt behoorlijk lang in je lichaam aanwezig te blijven dus namen wij, zoals het hoort als je volwassen bent!, heel verstandig de trein. Helaas is de helft van het spoor nog steeds niet hersteld na de overstromingen in januari en februari dus hebben we het grootste gedeelte van het traject met een bus afgelegd. De ervaring was er echter niet minder leuk om ;)

Op 27 mei werden Sylv en ik door de grote, blauwe trein naar Aguas Calientes, het laatste dorp voor Machu Picchu (en een dorp volledig ingericht voor het toerisme) gebracht! De rit zelf zorgde voor wat prachtige plaatjes van de Heilige Vallei. Ondanks dat ik nu al 4 maanden door de meest prachtige landschappen rij was dit nog steeds indrukwekkend. Bij aankomst in Aguas Calientes was de persoon die ons naar het hostel zou brengen niet aanwezig; ach ja, dan zoeken we het zelf wel op. Het dorp zelf was een bizarre ervaring. Één groot toeristfestijn en de hoofdstraat is een spoorlijn. Toch maakte dat het niet minder sfeervol; ik voelde mij wel op mijn gemak daar diep in de vallei! Ons hostel ligt langs de spoorlijn en wordt aan de andere kant omsloten door de rivier de Urubamba. We krijgen een kamer met uitzicht op deze rivier én met twee gigantische, o zo heerlijke, zachte bedden! Uiteraard konden wij ons niet beheersen en uiteindelijk worden we, na 5 uurtjes slapen, om 17.00 uur wakker... Misschien toch tijd om dan eens te gaan lunchen ;).

Veel mensen nemen gelijk na aankomst in Aguas Calientes de bus omhoog naar Machu Picchu. Veel andere mensen besluiten een nacht in dit dorpje te overnachten om vervolgens als gekken midden in de nacht, en dus in het donker, een gigantisch stijle berg te gaan beklimmen om als één van de eersten bij Machu Picchu te arriveren. Zo ook Sylvie en Wieke. Dus op 28 mei 2010 gaat de wekker om 03.30 uur af en heisen wij ons in onze hikingboots. Nadat we ons uit het hostel breken (want de deur zat nog op slot, no worries, we hebben niets gesloopt ofzo ;)) gaan we onder begeiding van onze zaklampen op pad. Gelukkig is de weg niet moeilijk te vinden; er zijn meer mensen die hun wekker vroeg af hebben laten gaan. De weg afleggen is een heel ander verhaal! Godsklere, wat is dat steil zeg! Niet alleen is het donker en heb je echt je zaklamp nodig om ook maar iets te zien, je beklimt in een tropisch klimaat op 2200 meter hoogte één of andere historische Inca-trap met treden van soms wel 40 cm. hoog! Hoezo die Inca´s waren kleine mannetjes? Waarom bouwden ze dan niet gewoon fatsoenlijke treden in plaats van zulke rotsen! Pfoe! Dit was echt afzien. Ik was nog niet geheel fit en had nog een paar dagen anti-biotica slikken in het vooruizicht maar ook zonder infecties, ziektes en weet ik veel wat was dit zwaar. Erg zwaar, ik ben echt stuk gegaan :P Gelukkig bereikten we na 1 uur en 50 minuten dan eindelijk de top! Bek af en met rooie koppen sloten we aan in de rij van mensen die wachtten voor de ingang. Ik weet niet welk nummer wij uiteindelijk waren maar veel waren er niet voor ons! Sowieso zaten we bij de eerste 400 mensen; de eerste 400 mensen krijgen een stempel op hun ticket omdat zij toestemming hebben de Wayna Picchu te beklimmen. Dit is de grote berg die je altijd op de achtergrond van de Machu Picchu foto´s ziet (zo ook op mijn profielfoto ;)). Zonder die stempel kom je niet naar boven (zeggen ze)! Wegens onze uitputtingslag op onze ochtendklim hebben we de Wayna Picchu echter niet bestormd...
Na enkele minuten wachten gaan om 06.00 uur de deuren open...En stromen wij naar binnen!

En daar was ie dan! Machu Picchu! Één van de 7 wereldwonderen en één van de mooiste dingen die ik hier gezien heb... Het is echt zo indrukwekkend als iedereen zegt. Heel onwerkelijk om er rond te lopen ook. We kregen eerst een rondleiding met een gids die mij helaas niet kon boeien maar daar kon ik niet minder om geven; Machu Picchu zegt ook zonder uitleg van het hoe en wat genoeg. Ik ben echt verbaasd dat zoiets ouds zo lang zo goed bewaard is gebleven. De muren staan nog overeind, de straten liggen er allemaal nog...Natuurlijk zijn bepaalde delen gerestaureerd maar dat doet niet af aan het geheel. Het blijft enorm indrukwekkend! Nadat we zelf alle straten en wijken hebben ontdekt klimmen we nog een stuk omhoog naar de mirador. De plek waar iedereen ´de Machu Picchu-foto´ neemt. Natuurlijk moesten wij die ook even maken haha ;). Omdat ik tegen die tijd behoorlijk uitgeput ben, me toch niet helemaal goed voel (hoofdpijn, behoorlijk misselijk) en we het eigenlijk wel gezien hebben vertrekken we rond het middaguur met de bus terug naar Aguas Calientes. En uiteraard niet zonder eerst nog een Machu Picchu stempel in ons paspoort te laten zetten!

De rest van de dag spenderen we weer in bed. We worden wakker om te eten en verdwijnen daarna gelijk weer onder de dekens. Heerrrrlijk, vakantie...

Die zaterdag ´s ochtends vroeg met de trein en de bus terug naar Cusco. Ik voel me erg moe maar voldaan! De avond was alleen een beetje triest; Joella´s laatste avond. Zij zou de volgende dag haar reis richting het Nederlandse lang gaan starten. Dus, nog even goed gefeest en daarna afscheid genomen. Tot gauw in NL Jo!

De volgende dag begon met een gesprek met Sylvie. Zij had de dag ervoor bericht gekregen, na een ziekenhuisbezoekje (jaja, we worden er echt experts in), dat de problemen met haar abces weer terug waren. Ze zou donderdag terug moeten komen voor een controle om te kijken of er weer gesneden moest worden. Dit zou dus betekenen dat we nog bijna een week in Cusco moesten blijven! En om het maar gewoon zo te zeggen zoals het was; dat trok ik echt niet. Ik houd van Cusco, het voelt ook een beetje als thuis, maar zeker nadat we Machu Picchu hadden gezien voelde het voor mij gewoon alsof ik er niets meer te zoeken had. Ik kon prima nog 2 weken in Cusco zitten en gezellig doen met iedereen en feesten... maar met die intentie ben ik niet naar Peru gekomen. Ik ben hier om dingen te zien en te doen! En dan begint het op een gegeven moment toch te irriteren dat je vast zit in een bepaalde stad zonder nieuwe mogelijkheden, hoe gezellig het ook moge zijn met de mensen waar je inmiddels echt een band mee hebt opgebouwd.

En daarom reis ik vanaf die dag alleen. I´m flying solo! Had echt niet gedacht dat ik die beslissing uiteindelijk zou maken, wil ook echt benadrukken dat ik het er echt moeilijk mee heb gehad. Maar ik denk dat Sylvie en ik beiden weten dat dit de beste optie was. En ach, uiteindelijk zijn we allebei ook wijs en zelfstandig genoeg om dit nieuwe avontuur aan te kunnen! ;)

Op maandagavond ben ik dan ook in een bus gestapt naar Arequipa. Plannen om de Colca Canyon nog een keer te doen, die ik al eerder had bezocht in Maart, had ik in eerste instantie wel maar gezien het feit dat ik al dood ging van de 1,5 uur klim naar Machu Picchu leek het me opnieuw niet verstandig een 3 daagse hike te gaan doen. Dus goed, geen Colca Canyon. Gewoon een beetje door Arequipa geslenterd, genoten van het zomerse weer. En me stiekem best wel eenzaam gevoelt, haha! Was wel even wennen zeg om niemand te hebben waarmee je kunt ontbijten, lunchen, avondeten. Of gewoon door de straten slenteren of desnoods op het Plaza zitten. Als je dan vervolgens ook nog je best doet om in een dormitorio terecht te komen (een slaapzaal met dus meerdere mensen) maar je hostel is volkomen leeg en je ligt in je eentje op een kamer met 5 andere lege bedden... Dan voel je je toch best alleen. Gelukkig kom ik ´s avonds bij mijn avondeten al gauw in contact met 2 Amerikanen die mij uitnodigen voor het happy hour (3 drankjes voor 10 soles) en eindigt de avond nog best gezellig!

Toch besluit ik niet langer in Arequipa te blijven hangen. Ik besteed de volgende dag aan mijn was, souvenir shopping en boek een bus naar Nazca waar ik de Nazca lijnen wil gaan bezoeken. Omdat die bus pas ´s avonds vertrekt had ik tijd zat om nog iets ´nuttigs´ te doen. Vandaar dat ik uiteindelijk het Santa Catalina klooster bezoek, een 400 jaar oud klooster dat omringt wordt door een gigantisch dikke muur. Binnen die muren blijkt een geheel andere stad te liggen; het klooster is echt een stad binnen een stad, inclusief straten, huisjes en tuinen. Echt super leuk! Ik zou hier serieus wel kunnen leven, zelfs al zou ik de rest van mijn leven moeten wijden aan God ;) Denk alleen niet dat ze me willen hebben, haha. De historie van het klooster is interessant, ik krijg een rondleiding van een gids. Daarna kan ik in mijn eentje rondlopen om foto´s te nemen. Ik denk dat ik al met al zo´n 3 uur in het klooster heb gespendeerd, het was echt verbijsterend groot... Uiteindelijk moet ik echter wel weg omdat de was opgehaald moet worden!

Ik zag echt op tegen de rit naar Nazca omdat ik bij het boeken van mijn rit niet echt opgelet had en geen flauw idee had of ik cama zat of semi-cama, of het een bus directo was of met veel stops, hoelang de rit zou duren... Gelukkig viel het allemaal erg mee! Prima service haha, we hebben Bingo gespeeld! Helaas niet mogen winnen, dat was dan weer jammer. En de aankomsttijd in Nazca was ook verre van relaxed: 03.00 uur in de ochtend. Tot mijn grote vreugde werd ik echter met open armen ontvangen door een taxi-chauffeur die een prima hostel wist. Oookeuuj, toe maar dan! Dus eindig ik in een privékamer met privé bano (die niet door wil spoelen) én tv. Iets luxer dan ik nodig heb, maar nouja, ik kan midden in de nacht ook niet echt een dormitorio binnen stormen natuurlijk ;).

Om 08.30 word ik echter woest uit mijn dromen wakker gemaakt; er staat iemand op mijn deur te bonken. Nog behoorlijk slaperig doe ik de deur open. De man begint gelijk te blaten over een tour naar de Nazca lijnen, goede deal, niet duur, blablabla. Ik wist echt even niet wat me overkwam. Ik had gepland om de volgende dag een vlucht te boeken om de lijnen te zien vanuit de lucht en eerst een dagje Nazca te verkennen maar uiteindelijk stem ik toch met de tour in. Niet wetende of ik veel te veel betaal, of deze vent wel betrouwbaar is en of ik uberhaupt uiteindelijk in een vliegtuig ga belanden. Bovendien had ik maar een uur om me aan te kleden en te ontbijten dus haast haast haast! Als ik na een uur haasten dan toch daadwerkelijk opgehaald wordt voelt dat als een opluchting. Toch voel ik me nog steeds niet volledig op mijn gemak: ik word gewoon opgehaald door een taxi waarin voorin 2 Peruaanse jongens zitten. Euhm mjah... Is this the part where I´m gonna be kidnapped? Nee, gelukkig niet! Want na aankomst op het vliegveld blijkt de Peruaan een vermomde Franse toerist te zijn hahaha! Blijkbaar was ik gewoon weer te paranoide ;) Na 1,5 uur naar een documentaire over de Nazca-lines te hebben gekeken en wat met mijn Franse vluchtgenoot te hebben gebabbeld wordt ons medegedeeld dat we nog langer moeten wachten. Drie van de vier passagiers zijn inmiddels gearriveerd maar nummer 4 heeft nog 10 minuten om aan te komen. Uiteindelijk komt die pas aanrennen als wij al in het vliegtuig zitten, klaar om op te stijgen. Ach ja, Peru, Peru...

En dan de vlucht! In een mini-vliegtuigje, godsklere , daar werd ik me toch misselijk van! Een hele ervaring, echt. Pas als de Nazca-lijnen in beeld komen word de vlucht ook wat relaxter; we cirkelen wat rond de figuren, krijgen wat achtergrond info over de lijnen te horen. Best indrukwekkend! Ik had alleen verwacht dat de lijnen groter zouden zijn en af en toe was het moeilijk om de figuren te spotten. Al met al nog best wat fatsoenlijke foto´s kunnen nemen en ik ben blij dat ik dit ook weer gezien heb. :) Voor informatie over de Nazca-lijnen zullen jullie toch echt zelf even moeten googlen haha ;)

´s Middags ontdek ik Nazca maar er valt weinig te ontdekken in dit stadje. Niets te zien, niets te doen, behalve misschien nog een bezoekje aan een cementario? Nou had ik hier al eerder iets over gelezen en het leek me al eerder interssant. Dus maar een tour geboekt naar het cementario! Waarom ook niet!

25 Km. van Nazca ligt een Nazca-beschaving-begraafplaats waar je mummies kunt zien in perfecte staat. Sommige tombes zijn nu opengelegd voor de toeristen, sommigen liggen nog begraven onder het zand. In de graven trof je inderdaad perfect bewaarde mummies aan, inclusief hun cadeaus en botten van andere mensen die door de jaren heen iets minder op mensen zijn gaan lijken... Maar ik was echt verbaasd over de goede staat van deze mummies! En niet alleen over de goede staat.. Iets anders wat mij opviel was hun haar! RASTA´s! Jawel! De Nazca´s hadden rasta haren van zo´n 2 tot 3 meter lang (uiteraard niet allemaal nee)! Zo grappig! Smerig, maar grappig. En waarom ze dat hadden weet uiteraard niemand...

Na deze verhelderende blik op de Nazca beschaving bezoeken we nog een pottenbakkerij waar een vrouw haar leven spendeert aan het maken van replica´s van echte Nazca keramiek stukken. Ze maakt ze en verft ze met dezelfde technieken. Leuk om te zien, leuke stukken keramiek dus ik schaf ook een replica aan. :) Daarna wordt er in nood tempo een goudwasserij bezocht maar dit kan mijn aandacht niet echt meer trekken... ´s Avonds sluit ik me op in mijn hotelroom met tv! Samen met wat broodjes kaas en uiteraard wat om te snoepen. Morgen zien we wel wat me morgen gaan doen... Waarschijnlijk maar weer een bus pakken, ditmaal richting Ica/Huacachina.

Echter ontmoet ik ´s ochtends bij het ontbijt een Israelisch meisje en een gast uit Ierland die me vertellen over een lezing over de Nazca lijnen waar ze die avond heen zouden gaan. Klonk interessant dus ik besloot al gauw om ´s avonds met ze mee te gaan, vooral omdat zij na de lezing door zouden trekken naar Ica en dan naar Huacachina. Sloot dus perfect met mijn plan aan! En samenreizen is toch fijner dan alleen. De middag spendeer ik met de Ierlander en zijn ook al Ierse vriend. We bezoek aquaducten die door de Nazca´s zijn aangelegd en die nog steeds werken. Moet zeggen dat het niet erg interessant was... maar ach , het diende ook meer als een soort bezigheidstherapie om de tijd te vullen tot de avond. Uiteindelijk vetrekken we met zijn vieren om half 6 naar de lezing die in een soort hutje blijkt te zijn. De lezing wordt gehouden door een vrouw die beweerd uit de kosmos te komen en die duidelijk een dronken indruk wekt! Of ze was gewoon gestoord... Wat ook perfect mogelijk was ;) . De lezing ging over het leven van Maria Reich, de vrouw die 47 jaar van haar leven tot haar dood besteed heeft aan het onderzoeken van de lijnen en die twee theoriën heeft ontwikkeld. De eerste theorie beweerd dat de Nazca-lijnen een astronomische kalender voorstellen. De tweede theorie stelt dat de lijnen plaatsen aangeven waar water gevonden kon worden. Niet geheel onbelangrijk in een woestijn gebied ;) Opzich was de lezing qua nieuwe feiten niet zo intersesant; de info wist ik allemaal al. Ik was vooral gefascineerd door de gedachtes van de vrouw die de lezing hield. Compleet verbitterd en over alles op deze wereld negatief. Ze had gelijk als het over bepaalde punten ging, zoals dat toeristen gewoon komen om de lijnen te zien maar niets doen om de lijnen, die in gevaar zijn, te bewaren. Maar ze moet ook beseffen dat ze zelf leeft van deze toeristen! Dus compleet vervloeken kan ze ze niet... Wel goed natuurlijk dat ze ons bewust probeert te maken van het feit dat de lijnen in gevaar zijn ;). Al met al een bijzondere ervaring dit haha.

Uiteindelijk rennen naar de bus want we waren weer eens bijna te laat. In de bus maar eens een emplanada aangeschaft (een soort bladerdeegbroodje met vlees en kip en groenten erin), een traditioneel ding hier. Best te eten, die ga ik toch maar eens vaker aanschaffen :). Na aankomst in Ica gelijk met een taxi doorgetuft naar Huacachina. Dit schijnt een aangenamere plek te zijn dan het vieze, drukke Ica...

Huacachina is namelijk een oase in de woestijn! 15 Minuten van Ica ligt een laguna die omringt wordt door een ieni-mini-dorp. Heerlijk klimaat, veel lekkere restaurantjes en vooral veel jonge reizigers! Wat het weer aantrekkelijk maakt voor jonge reizigers om erheen te gaan natuurlijk... Ook is dit the place om te gaan sandboarden en om een ritje door de woestijn te maken in een buggy. Kortom: niet sleeecht! We komen echter ´s avonds aan en krijgen dus nog niets mee van dit alles. Eerst maar eens tukken in ons party-hostel, want een party-hostel is het... helaas. Knallende disco en veel geschreeuw; ben toch blij dat ik oordoppen heb. Slaap opzich nog redelijk. Moest nog wel mijn lama-sokken opzoeken tegen de kou ;)

En toen was het vandaag. Vandaag rustige ochtend gehad, ontbeten in het hostel. De Ieren en het Israelische meisje gaan vandaag op buggy-en sandboarding tour, ik ga dat morgen doen. Tied zat! Beetje rondgeslenterd, ben nog aan het genieten van het zonnetje. En vanavond.... dat zien we vanavond wel weer ;)

Al met al ben ik dus behoorlijk gelukkig haha! Het voelt wel echt alsof ik begonnen ben aan een nieuw avontuur, maar dat is helemaal niet zo erg. Ik red me wel, ik kom er wel. Na Huacachina ga ik door naar Pisco, Lima en dan ga ik het Noorden van Peru nog verkennen. Kortom: nog maar 26 dagen te gaan maar ik ga nog heel wat dingen doen! Het einde komt al zo snel dichtbij dat ik al nostalgisch begin te worden.... Zucht ;)

Goed , de foto´s komen later, sorry sorry sorry. Maar het zijn er nogal wat ;) En ze zijn het wachten waard hoor!

Heel veel liefs aan jullie allemaal, dikke kussen en knuffels,

Rugzaktoerist