´´Wij gaan naar Cusco toe!´´

Foto´s Potosi en Tarija:
http://s23.photobucket.com/albums/b361/wiex/Potosi%20en%20Tarija/

Foto´s Salar de Uyuni:
http://s23.photobucket.com/albums/b361/wiex/Salar%20de%20Uyuni/

Foto´s Chili:
http://s23.photobucket.com/albums/b361/wiex/San%20Pedro%20de%20Atacama%20en%20Arica/

Let´s go party like it´s my birthday, woeh!

Jajajaja, ik heb gisteren dan eindelijk de leeftijd van 19 jaar mogen bereiken. Ik voel me gelijk een stuk ouder, volwassener, verantwoordelijker en gelukkiger. Hartstikke bedankt voor jullie leuke en lieve verjaardagsberichtjes! Dikke knuffel aan iedereen!

Later details over mijn geweldige verjaardag. Eerst eens even een ´samenvatting´ geven van de afgelopen dagen.

Maandag 3 mei zijn Sylvie en ik voor het laatst op doktersbezoek geweest. Stiekem hadden we al plannen gemaakt om die avond nog te vertrekken naar een plek die uitstekend zou zijn om bij te komen van 10 dagen ellende; Tarija. Een stadje tegen de grens van Argentinië aan en de grootste stad in dé wijnstreek van Bolivia. Vino, vino, vino! Alleen moesten we dan eerst nog een verlossend antwoord krijgen van onze grote vriendin de dokter. Die kregen we min of meer; donderdag of vrijdag terug komen. ... Dikke prima! Dan kunnen wij best dinsdag, woensdag en donderdag in Tarija zijn! Gehaast, gevlieg, maar die nacht zitten wij in een bus naar het paradijs. Om 05.00 uur in de ochtend komen we gebroken maar tevreden aan. Eerst nog even wat pitten want de busrit was echt hels geweest. Totaal geen beenruimte, er zat een vrouw naast me die beter 2 stoelen had kunnen boeken (met andere woorden, ik hing meer in het gangpad dan op mijn stoel) en de radio heeft bijna de gehele nacht met volume 100 aan gestaan. Geen pretje.

Die dag doen we het rustig aan. Alhoewel dat eigenlijk niet zeer bijzonder is, want dat doen wij wel vaker zoals jullie misschien hebben gemerkt ;). Stadje verkennen, even langs het toeristenbureau voor een kaart van de stad. En vooral genieten van het prachtige weer en de sfeer uitademende stad! Wat een verademing na het kille, koude Potosi! Onze reisgids adviseert ons om naar een stel watervallen te gaan die je echt niet mag missen. Dus pakken we een lokaal busje naar Tomatitas en doen ons best om op de bonnevooi de watervallen te bereiken. Het micro-busje dat ons vanaf daar naar bestemming moet brengen kan ons bij gebrek aan ruimte echter niet meenemen. Gelukkig krijgen we een lift aangeboden door een, op het eerste gezicht, vriendelijke man. Leuk! Tot wij zijn verzoek om bij hem te komen eten en met hem op stap te gaan beleefd afwijzen. Vijf minuten later worden we in the middle of nowhere gedumpt bij een restaurant-hotel-achtig iets. Vraag me niet waarom er in the middle of nowhere opeens een restaurant-hotel-achtig-iets stond, maar we waren er erg dankbaar voor. ;) Volgens het zenuwachtige mevrouwtje die er werkte waren de watervallen echter dichtbij, zeker op loopafstand. Okeuj, dan lopen we wel in de brandende zon! Blijkt toch iets verder te zijn dan gedacht... maar uiteindelijk bereiken we dan toch iets wat op een indrukwekkende waterval moet lijken. Eigenlijk was het meest spectaculaire nog wel dat het er barste van de jongeren die marihuana aan het roken waren. Na een halfuurtje hebben we het wel gezien en gaan we terug, ons voorbereidend op een wandeling van 2 uur. Gelukkig komen we onderweg het busje tegen (compleet leeg!) en wordt dat ons bespaard. Watervallen die je echt niet mag missen? Mwah... dat valt eigenlijk wel mee hoor reisgids.

De dag daarna vroeg op. Er stond een wijntour op het programma! Samen met onze groep, bestaande uit 2 Bolivianen die al jaren in Canada woonden en nog 2 Bolivianen gaan wij die dag bij een wijnfabriek langs, de wijngaarden bezoeken, naar een 400 jaar oude Bodega en uiteraard veel wijn proeven! Al deze plekken (met uitzondering van de 400 jaar oude bodega) zijn eigendom van de familie Kohlberg. De naam van de wijn is dan ook vanzelfsprekend ´Kohlberg´. En wat hebben we der zin annnn! Woei! Erg leuk om te zien hoe het er in zo´n fabriek aan toe gaat. Enorme vaten vol wijn... Hmmm, die geur! Lekker lekker haha! En ook al zijn Nederlanders zelf prut in het maken van wijn; wij dragen toch ons steentje bij. De machines e.d. in de fabriek kwamen namelijk allemaal van Nederlandse bodem. Toch wordt er ook nog ontzettend veel met de hand gedaan. Die plastic dingetjes die je altijd eerst van de hals af moet halen voor je de kurk kunt zien zeg maar worden door één persoon, fles voor fles, ´vacuum´ gezogen! Je zou toch denken dat dat sneller en effectiever kan... Daarna bezoeken we de wijngaarden waar helaas geen druif te bekennen is bij gebrek aan het juiste seizoen. Maar wijn wordt er wel geproefd! Kaasje en hammetje er bij. Das pas genieten ;) Ondertussen hebben we de grootste lol met onze tourgenoten. Die mensen mogen dan in de 60 zijn maar ze weten wel de leukste grappen te maken! Of zou het de wijn zijn geweest...? De dag eindigt best bezopen. In combinatie met de warmte en het gebrek aan voedsel komen die 10 wijnen die we hebben geproefd best wel hard aan. Desalnietemin echt een super gezellige en interessante dag gehad.

Die middag kopen we een Kinder surprise ei en die dag wordt panda Bob geboren. Bob, is anders. Onze nieuwe mascotte!

´s Avonds besluiten Sylv en ik om te gaan fonduen in een restaurant. Heerlijk en wat grappig dat dit hier zomaar kan! Ook Bob is aanwezig. Naar mijn idee had hij ook enigszins dorst. Blijkbaar deelde Sylvie die gedachte met mij want als ik zeg ´´Gooi Bob es in de kan limonade´´ drijft Bob binnen no-time in onze kan. Zucht. Mensen van 19 jaar...

De volgende ochtend stond een hele dag bus gepland. Joy en Georgie, vrienden uit Cusco, zouden dat weekend de zoutvlaktes gaan doen. En het is natuurlijk super gezellig om dat dan samen te doen! Nou was dat niet geheel mogelijk omdat Sylvie en ik in Chili wilden eindigen met deze tour en J&G terug zouden gaan naar Uyuni. Maar we zouden elkaar ongetwijfeld op bepaalde plekken tegenkomen. Dus ja. Dan maar weer zo´n 12 uur in de bus. We zoeken in Potosi, waar we één nacht overnachten voor we doortrekken naar Uyuni, ons oude vertrouwde luxe hostal weer op en tukken die nacht heerlijk. Jammer dat de volgende ochtend een beetje kut (sorry voor mijn woordkeuze) begon..

Ik had namelijk 6 dagen voor deze ochtend een nieuwe mp3-speler gekocht omdat die vorige , zoals jullie misschien nog weten, gesneufeld was. Deze werd alweer volop gebruikt in busritjes, voor het slapen gaan... en dan wil de batterij zo nu en dan nog wel eens leeg zijn. Omdat we ons best wel op ons gemak voelden in het hostel en het vooral erg veilig voelde (nauwelijks mensen) plug ik doodleuk om 07.00 uur even mijn mp3 speler in de computer om op te laden voor vertrek naar Uyuni. Er was wel iemand wakker, maar ach joh... wat kan er nou gebeuren als ik 10 minuten even een douche neem? Nou, blijkbaar genoeg. Want als ik na 10 minuten douchen terug keer bij de computer is de computer uitgeschakeld en mijn mp3-speler weg! Eerste gedachte: SYYYYLV! Heb jij mijn mp3speler gepakt? Nope. Tweede gedachte: administratie. Maar als ik mijn verhaal daar doe moet de man mij toch echt vertellen dat hij mijn mp3-speler niet heeft gepakt . Ondertussen meld een man, die achteraf ook wat zenuwachtig overkwam, bij de administratie dat hij vertrekt en levert zijn sleutel in. Pas als hij weg is komt mijn derde gedachte: Shit! Ik heb echt verschrikkelijk gebaald en dat ook wel laten merken in het hostal. Daarom komen 2 dames uiteindelijk naar mijn hostel toe om te melden dat ze het hele hostel gaan doorzoeken, alle personen gaan ondervragen en dat ze het allemaal zo erg vinden dat het gebeurd op onze laatste dag, nadat we daar toch ruim 10 nachten hebben doorgebracht. Maar ik meld dat ik vermoed dat de man uit de kamer op de hoek hem heeft meegnomen, gezien het feit dat hij als enige wakker was en inmiddels met de Zuider-Boliviaanse-Zon was vertrokken. De dames weten mij te melden dat er niemand in die kamer heeft geslapen vannacht. Nou dames, dan verzoek ik u toch nog even naar de kamer te kijken want dat bed ziet er behoorlijk beslapen uit! Wat blijkt nou? Grote Vriend had zich gewoon niet geregistreerd... Niemand wist dat hij in het hostel aanwezig was, tot grote schrik van de staff. Tsjah. Helaas kan ik daar ook niets mee... Goed, het is in ieder geval weer even goed duidelijk gemaakt dat ik in Bolivia ben! Je kunt je spullen geen minuut alleen laten. Maar het was wel ontzettend balen...Triest ;)

De busrit naar Uyuni was prima. Twee gezellige jongens uit Peru ontmoet! Zij waren een nieuw reisbureau aan het opstarten (in samenwerking met, goh, een Nederlander) en waren door Bolivia en Peru aan het touren om de nodige informatie op te doen. Super aardige gasten. In eerste instantie besluiten we samen, na aankomst in Uyuni, de tour over Salar de Uyuni (zoutvlaktes) te gaan doen. Ons hostel bied ons een tour aan en zij schrijven zich gelijk in. Ik wil me echter eerst nog even bij andere reisbureaus oriënteren maar de vrouw van het hostel, Andrea genaamd, weet me te melden dat de agencias sluiten om 18.00 uur. Gezien het feit dat het 17.45 was, was het nu of nooit! Bovendien is het niet mogelijk om een 4-daagse tour te doen en dan in Chili te eindigen, dat kan alleen met de 3-daagse. Geen enkel reisbureau bied een 4-daagse tour naar Chili aan. Hmm...Ooooookeeeee. Goed. We boeken! Want we willen toch echt die volgende ochtend nog weg ... Wat blijkt nou als we vlak daarna het centrum in gaan om wat te eten? Alle agencias zijn nog open... Dus piepen we toch nog even naar binnen. Is een 4-daagse tour eindigende in Chili ook mogelijk? Ja hoor geen probleem, morgen vertrekken! WAAAT? .... Shit, otra vez! Maar dat is niet gezellig want wij hebben al een 3-daagse tour geboekt! Op dat moment voelden we ons dus best wel een beetje vernaggeld...Eigenlijk, waren we best wel een beetje boos op de organisatie waarmee we nu zouden reizen. Het vertrouwen was min of meer verdwenen. Als ze hierover logen, waar zouden ze dan nog meer over liegen? Goed. Wij terug naar het hostel waar we in het Spaans (!!!) aan mevrouw duidelijk hebben gemaakt dat we ons bedrogen voelen. We willen cancellen, maar dat kan niet want we hebben een handtekening gezet... Laat dan eens even zien waar staat dat als ik mijn handtekening krabbel ik niet meer onder deze tour uit kan mevrouw? Want op de ticket staat het niet... en er is ons ook niets verteld. Andrea gaat niet echt op dat punt in. Pas als we dreigen met de Toeristen Politie draait ze een beetje bij; ze kan ons 90% van het betaalde bedrag terug betalen. Dikke prima. Gelijk daarna boeken we onze 4-daagse tour bij een tour operator die een stuk betrouwbaarder klinkt!

En dan vertrekken we die ochtend... Na handschoenen, een muts en de nodige behoefte aan chocola te hebben ingeslaan komen we J&G tegen tijdens het ontbijt! Ook zij hebben net de tour geboekt en vertrekken zometeen.... Jeuuuuj! Joepie!

Onze jeep ziet er betrouwbaar uit. De groep bestaat uit ons en nog 3 stugge Tsjechen. Op het eerste gezicht lijken ze niet erg aardig... Ook blijken ze uiteindelijk ruim in 50 te zijn, terwijl er op de intekenformulieren stond dat ze 30 waren! Foutje of grapje? ;) Bovendien spreken 2 van de 3 ook nog eens géén Engels én geen Spaans... Dat wordt gezellig zonder communicatie mogelijkheden. Uiteindelijk viel dat opzich nog wel mee; tijdens de avonden en het eten hebben we ontzettend met ze kunnen lachen! Als zij geen Engels praten, dan leren wij toch gewoon Tsjechisch? Hilarisch taaltje, echt totaal onlogisch. Ook hielden ze nogal van wijn en na een paar glaasjes ontdooiden ze behoorlijk wat het gebaren maken en communiceren met nummer 3 (redelijk engels, redelijk spaans) vermakkelijkte. Grappig stel met zijn drieen...

Maar veel belangrijker! SALAR DE UYUNI! Hoe graag ik daar heen heb gewild! Sjonge jonge, gaaf jongens! Onwijs onwerkelijk. De tour begon bij een cementario voor treinen; 80 jaar oude treinen die hier gewoon gedumpt zijn. Raar... niet bijster indrukwekkend maar goede plek om foto´s te maken. Onder andere met J&G die we hier al voor het eerst tegenkwamen, én met onze Peruaanse gasten die natuurlijk ook gewoon vertrokken zijn die dag! Dit was overigens nog niet echt op de zoutvlakte. Paar kiekjes geschoten en hup, die jeep in. Wij willen zout zien! Na een halfuurtje in de auto is het dan zo ver; Salarrrrrrrrrr! Woow, dat doet pijn aan je ogen zo wit is het ... Ondanks dat je je er van alles bij voorstelt is het heel anders er ook echt te zijn. We bezoeken een hotel geheel gemaakt van zout waar we een lunch nuttigen en komen hier voor de 2e keer J&G tegen! Dit is een uitstekende plek en tijd om idiote foto´s te maken en te spelen met de diepte die je op deze vlakte kunt creeren. Uiteindelijk blijkt onze creativiteit niet bijster groot, maar we hebben toch wat leuke pics gemaakt! Hierna vertrekken we naar het Noorden van Salar, richting een vulkaan waar we de eerste nacht zullen doorbrengen. Sylvie en ik hebben aan het eind van de middag de zonsondergang bewonderd en daarna zijn we gauw terug gekeerd richting ´hostel´. Want zodra de zon weg is.... wordt het me toch een partijtje koud! Godsklere zeg! En dan is het nu nog niet eens éch twinter op Salar. De temperatuur zakte nu tot ongeveer -15 snachts, in de winter kan dat -30 worden. Ik was heel blij met mijn wollen lama sokken en slaapzak haha! ´s Ochtends ontbeten en toen de jeep weeer in...

Op de tweede dag bezochten we Isla de Pescado, een eiland midden in de zoutvlakte waarop gigantische cactussen groeien. De grootste cactus is 12 meter hoog! Wandeling gemaakt, foto´s genomen.... Jeep weer in en verder gescheurd. Helaas verlieten we deze dag alweer de zoutvlakte. En niet zonder problemen! Ondanks dat de jeep er goed uit zag heeft onze gids de gehele tour constant aan het ding lopen sleutelen. Uiteindelijk hadden we dan ook, nadat we over een modderbaan aan het scheuren waren een lekke band! Das nou al de 3e keer dat dat ons overkomt.. Gelukkig is er een reserveband en kunnen we zo weer vertrekken. We moesten namelijk nog een heel eind naar ons volgende overnachtingsadres! Ondertussen werd er nog wel een stop gemaakt omdat we 2 grotten gingen bezoeken. Ook leuk, maar niet bijster indrukwekkend. Die nacht is onze slaapkamer nog primitiever dan de eerste en is het nog kouder dan de dag daarvoor maar goed geslapen.

Derde dag ... Druk druk programma! Opnieuw veel kilometers gemaakt. Eigenlijk was de gehele tour een beetje kilometers maken, kilometers maken en ondertussen de meest prachtige landschappen bewonderen! Heel bizar, het ene moment zit je op een zoutvlakte, het andere moment rijdt je door een woestijn, dan rijdt je weer door de sneeuw of langs kale vulkanen. En dan dat alles op een hoogte van tussen de 4000 en 5000 meter! Echt genieten. Ondertussen bekijk je nog eens wat lagunes, steenformaties... Super super. Deze dag hebben we ´The Stone Army´ bekeken, een vallei met een soort maanlandschap, lagunes, flamingo´s, rotsformaties in de vorm van een boom... Zoveel indrukken die je krijgt te verwerken. De dag eindigde met de laguna Colorado, een laguna waar het water bloedrood kleurt door het zonlicht in combinatie met een stelletje algen! Heel apart.

Op dag 4 moesten we de laatste kilometers maken. En dat waren er nog heel veel! Opstaan om 04.30, freezing koud! De dag begon met bekijken van natuurlijke geizers maar door de kou was het moeilijk om er uitgebreid van te genieten. Wat mij betreft mochten we gelijk doorrijden naar het volgende onderdeel van het programma: therminale baden! LEKKER! Alleen... je moet wel eerst je kleren uitdoen. BRRR! En dan moet je er nog weer uit! AAH BRRRRRRR! Maar het was het zeker waard, lekker even poedelen ;) Nadat we nog een bezoek hebben gebracht aan Laguna Verde, die helaas niet Verde (groen) was deze dag door gebrek aan zonlicht, werden Sylvie en ik afgezet bij de grens naar Chili. Chau chau Salar, chau chau Boliva, hallo het Westerse leven!

Goed. Chili. Samen met Marieke, een Nederlands meisje die we tijdens de tour hebben ontmoet, vertrekken we met de bus naar San Pedro de Atacama. We zien wel hoe lang we hier blijven, eerst maar eens een beetje het Chileense leven verkennen. Dat hebben we echter vrij snel gedaan: Chili is duuuuur! Veel te duur! Ai ai ai ai! Dus wat zegt ons geweten? Snel terug naar Peru! ...Das best een goed idee eigenlijk. Hebben we daar nog wat meer tijd. En... waarom gaan we dan niet gewoon terug naar Cusco? Ik wil mijn verjaardag in Cusco vieren! Jaaaa! ´´Wij gaan naar Cusco toe, wij gaan naar Cusco toe!´´ Bij toeval komen we op het Plaza in San Pedro ook nog eens onze Peruaanse vrienden Orlando en Richard tegen. Zij vertrekken diezelfde avond nog naar Arica, richting de grens met Peru. En daar moeten wij ook heen... Dat maakte het natuurlijk erg interessant om die avond ook nog te vertrekken. En dat is ook wat we uiteindelijk hebben gedaan.

Woensdagochtend (12 mei) komen we aan in Arica, een stadje aan het strand. Joepie! We besluiten hier een appartementje te huren met zijn vijven, aan het strand, wat ongeveer hetzelfde kost als een hostel. Kortom: er was geen reden om het niet te doen! Heerlijk om een beetje je eigen stekje te hebben. Helaas voel ik me die ochtend een beetje beroerd. Uiteindelijk beland ik zelfs boven de wc pot! Ben ik na bijna 4 maanden goede gezondheid plotseling helemaal beroerd! Alles wat erin gaat komt er na 5 minuten weer uit... Terwijl ik de afgelopen dagen niet anders gegeten heb dan anders. Heel vreemd. Vooral omdat ik die avond, na een aantal uren slaap, gewoon weer prima in orde ben en heerlijke kip met aardappelpuree naar binnen werk. De rest van de week was mijn maag wel een beetje onrustig, maar geen echte problemen meer gehad.

In Arica doen we weinig; we sjokken wat rond maar hangen voornamelijk in ons appartementje rond. En we spenderen natuurlijk tijd op het strand! Heerlijk relaxed, dit is het echte leven haha! Toch moeten we de volgende dag vroeg weer vertrekken als wij op zaterdagochtend in Cusco willen zijn. Afscheid nemen van O&R dus en de vrijdag spenderen we geheel in de bus. Bij de grensovergang naar Peru werd ik toch een beetje blij: we zijn terug! Voelt bijna als thuis komen.... :) In Arequipa nemen we afscheid van Marieke, zij vertrekt naar Lima. En voor ons begint de 11 uur durende rit naar ons oude en vertrouwde stadje..

zaterdag 15 mei. CUSCOOOO! We zijn in Cusco! Maf om weer door de straten te lopen. We hebben een hostel heerlijk in het centrum. Nadat ik wat bijgeslapen heb gaan we gelijk meeten met Vera voor een update van de laatste roddels haha! ´s Avonds meeten we Sarah om wat te gaan eten en drinken....om uiteindelijk flink op stap te gaan want: IT´S MY BIRTHDAY!!!!! WOEHOE! En dat werd deze nacht goed gevierd hihi! Super leuk ook om onze Cusco vrienden hier weer te zien. Het was me het nachtje wel ;) Goed begin ook van mijn verjaardag! Latertje geworden uiteraard.

Ja. Dan ben je jarig! 19 alweer! Dat vinden je ouders ook heel leuk, dus die bellen je op.... om half 8 ´s ochtends!!!!! ´´Thanx mam, maar als je het niet erg vind hang ik weer op.... want ik wil nog even slapen. Bel vanmiddag maar terug.´´ Haha. Sorry ouders dat ik niet zo gezellig was aan de telefoon, maar na 3 uur slapen ben ik nog niet zo gezellig ;)

Nadat ik wél uitgeslapen was ben ik wezen ontbijten met Vera en Laura. Waar ik cadeautjes kreeg! Jeej! Super bedankt voor de speaker meiden! Zodra ik weer een mp3 heb aangeschaft zal ik hem in gebruik nemen hihi ;)

De rest van de dag verliep heel relaxed en rustig, lekker genieten van het mooie weer hier! Van Sylvie kreeg ik voor mijn verjaardag ´s middags een massage! Een uur lang werden onze ruggen, schouders, armen en benen gekneed. Lekker hoor! Heel ontspannend, moet ik vaker gaan doen.. ´s Avonds hebben we gegeten met een hele groep mensen; 2 Nederlanders uit het hostel die we in de bus al hadden ontmoet, uiteraard Vera, Laura en Sarah, Nick (een jongen die we in La Paz hebben ontmoet), een vriend van hem, nog een vriend van Laura... één gezellige boel! Bovendien kreeg ik plotseling een heel groot stuk chocolade taart met een kaarsje voorgeschoteld! LEKKKERRRRRRRR JOEPIE! Haha, super leuk jongens, dankjewel ;). Ook schonk het restaurant ons nog gratis kip op een stokje.. Mjahm. Na het eten opnieuw wezen stappen. En vanochtend werd ik erg tevreden wakker omdat ik gedroomd had over hagelslag. Én omdat ik echt een super leuke verjaardag heb gehad. :)

Respect voor diegene die dit verhaal gelezen heeft! Er was weer veel te vertellen hihi. Het klopt dat ik niet kan samenvatten, maar ik hoop stiekem dat jullie dat niet zo erg vinden.

Voorlopig blijven we even in Cusco hangen. We zijn namelijk ook terug gekomen om eindelijk Machu Picchu te gaan zien! Daar zullen jullie de volgende keer verslag van krijgen uiteraard, waarschijnlijk vanuit Arequipa.

Nogmaals bedankt voor alle felicitaties en lieve berichtjes. Doet me goed om van jullie te horen!

Veel liefs,

Wieke (19)