Dinobaby´s zijn oké!

(zaterdag 17 april) GOEDEMORGEN Sylvie! Na mijn heftige vliegtuigavontuur besluit ik na aankomst bij het hostel waar mijn spulletjes bewaard lagen eerst maar eens een goedemorgen te wensen aan Sylv. Aangezien ik haar al 2 dagen niet gezien had, was ik ervan overtuigd dat ze geen bezwaar zou hebben tegen een vrolijke ochtendbegroeting. Tenslotte is 08.30 een fatsoenlijke tijd om op te staan. Kan me niet schelen dat ze met nog 5 anderen op een dorm ligt! Ik moest toch echt mijn spannende vluchtavontuur even kwijt :) . Daarna heb ik haar overgehaald weer een kamer met mij te gaan delen (´´anders ben ik ook zo alleen!´´) en zo was het weer net als vroeger!
De rest van de zaterdag doen we niets boeiends. Ik ontmoet de Nederlandse roomie van Sylv, Tim en we besluiten samen met hem te gaan lunchen. Dat was weer veel te gezellig en drie uur later besluiten we maar een eind te breiden aan de uitgebreide brunchsessie.

Een paar dagen eerder hadden we een bericht ontvangen dat onze Cusco vrienden weer eens behoefte hadden aan vakantie en naar La Paz kwamen! Jippie! Dat beloofde weer veel gezelligheid. Toevallig waren Flo, Joy, Becky en nog wat meiden óók nog in La Paz... Net een reunie. Het roddelcircuit kwam weer gelijk op gang, je mist erg veel als je een paar weken niet in Cusco bent. Uiteraard gezellig wezen eten en borrelen met elkaar en ook gelijk wéér afscheid nemen: Vera, Carlos en Laura vertrokken de volgende dag meteen erg vroeg in de ochtend. Ook wij wilden op zondag vertrekken naar Sucre. Daar kwam echter nog één klein dingetje tussen...

Ons visum, shit! Aan de grens hadden we maar 30 dagen gekregen. Ook na veel zeuren had de man niet willen toegeven aan onze blauwe en groene ogen. Dertig dagen, niet meer. Goed. Dan maar naar de immigratiedienst in La Paz, want konden we ons visum wel verlengen in Sucre? .. Wellicht niet. En das ook niet grappig. Helaas komen we daar op een zondag achter en dan is alles, werkelijk alles, gesloten. Al snel komen we tot de conclusie dat er maar één ding is dat we kunnen doen: de busreis een dag verplaatsen en op maandag naar de Immigratiedienst. Geeft ons wel nog leuk een extra dag met de Cusco-vriendjes. Jippie! Bovendien moest er ook nog wat shopping gedaan worden... Souvenirs baby! Een écht zilveren ketting gekocht (of misschien toch niet....), tas (nog één! ay!), armbandjes, souvenirs die ik nog niet ga verklappen ;), broek... kortom: een grote aanslag op mijn budget. ´s Avonds volgt er, na een heerlijk diner in een restaurant waar overal afbeeldingen van penissen te vinden waren op de muren, deuren e.d. (ik lieg niet, OVERAL!), opnieuw een afscheid van onze engelse vriendinnetjes. Tot op de reunie in Amsterdam!

Maandag, immigratiekantoor. Hup, stempeltje en na 5 minuten mogen we nog ruim 70 dagen verblijven in Bolivia. Was dat nou zo moeilijk? Waarom kan het dan in godsnaam niet gewoon bij de grens? Zucht. Nog maar wat souvenirshopping gedaan en het coco-museum bezocht! Heel interessant om wat meer te weten te komen over dit veel gebruikte product... Coca-cola heet niet voor niets coca-cola ;) En zonder de VS zou Bolivia een top-economie hebben gehad. Tsjah, het blijven allemaal theoriën. ´s Avonds om 20.00 uur vertrekt de bus naar Sucre. Een rit van 12 uur, zo beloofd de busmaatschappij.... Hoe anders dat zou verlopen! (jaja, spanningsopbouw, woehoe!)

Helaas was het niet zo spannend. Het was zelfs verschrikkelijk saai. Met een gemiddelde snelheid van 20 km. per uur ´hobbelen´ we door de bergen. Als je slaapt merk je niet dat je zo langzaam gaat... Maar als je om 06.30 in Potosi arriveert, terwijl je daar om 4 uur ´s nachts had moeten aankomen ga je je toch afvragen: waarom gaan we in godsnaam de hele tijd zo langzaam?! Het vrouwtje naast ons in de bus raakt behoorlijk gefrustreerd. Na navraag blijkt dat onze chauffeur een chauffeur-leerling is! What the ....!? Heerlijk om te weten als je langs afgronden rijdt waar je absoluut niet in wilt kukelen. Het verklaart ook gelijk waarom het schakelen zo ongemakkelijk gaat. Godsklere. Verwachtingstijd van aankomst in Sucre is ook al flink opgelopen; in plaats van 08.00 uur komen we uiteindelijk om 11.00 uur aan. Compleet gaar. Nooit weer svp.

De nodige energie ontbreekt dan ook om gelijk Sucre te gaan ontdekken. We nemen een taxi en pakken het eerste de beste hostel wat we tegenkomen; blijkt een goede, maar redelijk dure te zijn. Weet wel dat we hier dan over 4,50 EURO per nacht praten, maar voor ons is dat meer dan wat we ooit betaald hebben :P. Ach. Mag ook wel een keer toch? Onze buiken kunnen er ook niet minder omgeven: zij hebben honger. Nadat deze gevuld zijn met voedsel besluiten we gewoon de rest van de dag te gaan tukken. Hmm! Volgende dag doen we dan wel een museumdag ofzo om onszelf wat nuttiger te maken.

Opstaan, douchen, eten. Museumdag! Als eerste vertrekken we naar Casa del Libertad. Geen reet van de rondleiding begrepen, het Spaans was toch wat meer voor gevorderden. Wel enkele prachtige foto´s gemaakt haha! Die ik binnenkort eens een keer zal gaan uploaden uiteraard ;) . Het internet hier in Bolivia is echt een stuk minder geweldig dan in Peru. Meer zoals ik het internet had verwacht, maar dat maakt het niet zo gauw minder irritant..

Goed, op naar de kathedraal! Maar hey... wacht eens even. Wie loopt daar? VERAAA?! Jup. En dan kom je zo plotseling weer mensjes tegen die je kent. Gezellig! Samen besluiten we naar de mirador te lopen, waar je een prachtig uitzicht schijnt te hebben over de stad. Bovendien zat er een klooster in de buurt waar we heen wilden, dus dan sloegen we min of meer twee vliegen in één klap. Super! Het klooster was echter dicht. Onderweg worden we nog gestalkt door een hond; we noemen hem Babe. Babe vind ons wel gezellig en loopt ongeveer 2 uur met ons mee totdat Sylvie en ik uiteindelijk een restaurant induiken en hij nieuwe vriendjes vind. Chau! Uiteindelijk, na het eten uiteraard, nogmaals de trappen beklommen naar het klooster. Deze keer konden we het wel bezoeken, met de sufste gids ooit. Hij vertelde niets; we hadden net zo goed zonder gids kunnen rondlopen. Sucre zelf is trouwens een drukke maar rustige stad tegelijk. Veel mensen, smalle straatjes maar het ademt een hele relaxte sfeer uit. Prachtige gebouwen, allemaal heel erg wit. Voelde me hier erg op mijn gemak. :) Nauwelijks toeristen ook... best verademend.

- Ik heb hier een foto genomen van kinderen in een fontein die keihard AVIONNNN! begonnen te schreeuwen toen er een vliegtuig overvloog, erg grappig. Ik noem dit even tussendoor, om later de relatie met een andere foto uit te leggen :P -

Donderdag! Geweldige dag! Naar het dinosauriërpark geweest. In de buurt van Sucre is een plus minus 2 km. lange muur blootgelegd met allemaal dinosauriërpootafdrukken. Helaas is een heel groot gedeelte hiervan 3 maanden geleden ingestort en moesten we van een behoorlijke afstand deze poten bewonderen. Toch kon je ze nog redelijk goed zien! Zelfs ik, met mijn lenzen-nodig-hebbende-ogen. ;) De rest van het park was eigenlijk een soort speeltuin haha, heerlijk! Allemaal dinosauriërs levensgroot nagebouwd, inclusief dino geluiden. Na wat rondgeslenterd te hebben en na het nemen van super interessante foto´s worden we weer teruggebracht met ´de Dinotruck´. Echt jongens, ik moest mijn schaamte voorbij...

Daarna taart bikken met Vera, Joy, Laura en Carlos bij Joyride (soort van onze vaste eetgelegenheid, want veel interessants was er niet in Sucre). Vervolgens WEER afscheid genomen van Vera en Laura! Alhoewel ik het deze keer niet meer echt heb gedaan, ben der zat van. :P Vera, ik kom je vast nog wel ergens tegen haha! Die dag niet te laat op bed, want de volgende dag gingen we op tour...

Naar Maragua! Een natuurlijke krater, ongeveer 2 uur rijden vanaf Sucre, en dorpjes waar nog traditioneel geleefd wordt. Gelukkig niet super toeristisch. Sylvie en ik zitten in een groep samen met Joy, Michelle (VS) en een Chileense. Na de rit in de jeep en voor we beginnen aan de 3 uur durende trek over een oud Inca-pad, slobberen we eerst nog een kopje coca-thee naar binnen. Daarna door een prachtig landschap gewandeld. Onvoorstelbare kleuren! Gelukkig was het weer een beetje bijgetrokken na een paar uur(in de ochtend was het super bewolkt geweest) en wandelden we uiteindelijk in een lekker zonnetje. Helaas sloeg het weer na de wandeling gelijk weer om; dreigende wolken! Ik hoopte erg dat het niet zou gaan regenen... Om echt naar het dorp Maragua te gaan én om midden in de krater te staan moesten we met de jeep door een rivier. Echter, als het te hard gaat regenen is het niet meer mogelijk de rivier over te steken. We moesten ons dus een beetje haasten voor het geval dat! Onderweg wordt er op een afstandje gestopt om een eerste blik op de krater te werpen; heel indrukwekkend en apart. Er zitten ook 2 meiden langs de kant van de weg. Ik besluit ze een armbandje uit Cusco te geven, had er nog een heleboel over van de cadeautjes van het vrijwilligerswerk. Heel leuk om te zien hoe blij ze hiermee kunnen zijn ! Uiteraard ook even op de foto haha. Daarna rijden we verder naar het echte dorp Maragua waar we nog een kleine wandeling maken (nog steeds gehaast door de dreigende lucht. Inmiddels horen we ook onweer in de verte). We krijgen een soort waterval te zien met daarnaast een soort mond. De gids is wat huiverig om naar die plek toe te gaan; het staat bekend als de plek van de duivel! De mond van de duivel zelfs.... Joy wordt daar echter absoluut niet bang van en klimt vrolijk in de mond. Zelf weten Joy, maar mij krijg je niet zo ver :P Wat verder nog opvallend was aan het dorp Maragua was dat het een bron was van een nooit-opdrogende-rivier. Er zitten waterbronnen in de grond die nooit opdrogen blijkbaar... vandaar ook de naam: Mar = Zee, Agua = water (goh). Daarna werd het echt tijd om terug te gaan naar de jeep. Snel, snel, snel! Verschrikkelijk mistig, best eng om dan over een zandweggetje langs afgronden te rijden... Onderweg wordt er nog wel veel gestopt om snoepjes e.d. uit te delen aan kinderen die we tegen komen. Gelukkig was de rivier nog gewoon begaanbaar dus komen we uiteindelijk veilig maar verkleumd terug in Sucre. Daar drinken we nog een gratis drankje met de gids en blijven Joy, S en ik uiteindelijk hangen in het café om onze magen te vullen. Super leuke dag gehad al met al! Heel interessant en vermoeiend. En dan had ik voor de volgende dag alweer zo´n druk programma. ... pfoe!

Ik ging namelijk iets doen wat sommigen van jullie zal verbazen: ik heb paardgereden! Godsklere wat was ik bang zeg! Ik ben nooit dol op paarden geweest .... en nou moest ik er bovenop. Waah! Maar goed, ik dacht, ik ben in Bolivia. Ik moet me toch ook eens als een Indiaan gaan gedragen en op zo´n beest gaan rijden ;) Gelukkig wilde Joy met me mee dus, hoppa ! Om 10.00 uur (24-04-2010) besteeg ik voor (bijna) de eerste keer in mijn leven een paard. Soepel (aghum). Onze gids Jesus vond het vervolgens ook nog leuk om na 5 minuten gelijk te gaan galoperen. Ik scheet in mijn broek van angst! Maar gelukkig kon ik me na zo´n 30 minuten ook wel op mijn gemak voelen op een paard... en kon ik er zelfs nog een beetje van genieten ook! Prachtige omgeving. En enorm gelachen met Joy. Ons doel was het bereiken van een plaatsje, 10 km. van Sucre. Eenmaal daar werden we binnengelootst bij één van de meest schattige Boliviaanse vrouwtjes die ik ooit heb gezien en kregen we bekers chicha voorgeschoteld. Erg lekker, beter dan de Peruaanse. Ook nog wat brood e.d. Vervolgens werd ik door mevrouw gekoppeld aan Jesus de gids vanwege mijn blonde haren en groene ogen. Hmm.. mjah... Geen interesse haha, hoe aardig hij ook was! Na het drinken van de chicha was het eigenlijk einde tour; we moesten vanaf het dorpje terug met lokaal vervoer naar Sucre. Daar hadden we echter helemaal geen zin in... Jesus moest terug met de 3 paarden, waarom konden wij dan niet gewoon op de paarden mee? Ach ja, hij vond ons wel gezellig dus dat mocht dan wel. Eerst nog door het dorp gegalopeerd naar de supermarkt omdat er water ingeslagen moest worden. Daarna gewoon dezelfde route terug gereden haha! Wel iets minder grappig : op een gegeven moment verging mijn kont van de pijn! Hoewel het nog niet zo erg was als de kont van Joy ... ´´Wicky! Creo que mi culo esta cansada!!´´ (= ik denk dat mijn kont moe is!). Nu was ik degene die haar uitlachte. Hoewel na 8 uur paardrijden (na terugkomst in Sucre) ik ook niet meer kon lopen van de pijn. Nooit meer! In totaal heb ik 2 dagen niet kunnen lopen. Pfoe!

Zondag eerst maar eens lekker uitgeslapen na die vermoeiende dagen. Niet dat ik ook maar iets anders kon dan liggen in mijn bed. Vooral stilliggen en niet bewegen. Helaas moest ik uiteindelijk toch mijn bed uit voor een ontbijtje... En om 15.00 uur hadden we afgesproken met Carlos en Joy. Geen idee wat we zouden gaan doen... Uiteindelijk besloten we om naar Parque de Bolivar te gaan. Daar zouden ze een replica hebben van de Eiffeltoren en de Arc d´Triomphe! Als we aankomen blijkt dat niet het enige te zijn wat er is! Het lijkt wel een speeltuin voor kinderen! Overal rijden treintjes rond, vliegtuigen, je kunt quads huren en paardrijden... Er worden suikerspinnen verkocht, ander snoepgoed, er is een man in een pak van Tijgetje! Hilarisch! Dus wat doe je dan als 18- en 22 jarigen? Dan ga je natuurlijk IN die treintjes! :D En IN het vliegtuig! En als je dan uiteindelijk de Eiffeltoren ontdekt en dit blijkt een speeltoestel te zijn voor kinderen, dan klim je OP de Eiffeltoren!

EN TOEN! Vloog er een vliegtuig over!

´´AVIONNNNNN!!!´´

Haha. Eenmaal beneden een suikerspin gekocht en naar de fontein gelopen. Daar was namelijk een spectaculaire watershow aan de gang. Geweldig. Overigens denk ik dat het voor de Bolivianen echt een zondagsactiviteit is; met de kinderen naar het park. Overal waren gezinnen te bekennen. Zondag is sowieso echt een familiedag hier, dat merk je overal weer... Je zou er bijna je eigen familie van gaan missen! :( ;) ´s Avonds kwamen we Britta, een meisje uit onze spaanse-lessen-klas uit Cusco opeens tegen op het Plaza. Gezellig bijgekletst en samen met haar vrienden wezen eten en borrelen! Daarna als een gek op stap geweest. Geen goed idee...want we zouden de volgende ochtend naar Potosi vertrekken..... Oops!

Wat uiteindelijk toch niet doorging. Om 11.00 uur werd ik wakker zonder zin om te vertrekken (3x raden haha). Mijn spierpijn was wonderlijk genoeg helemaal verdwenen (alcohol, beweging?) waar ik erg tevreden mee was. Heeeerlijk niets gedaan die dag, beetje internetten enzo. Besloten om dan toch echt de volgende dag naar Potosi te vertrekken. Na het avondeten afscheid genomen van Joy en heerlijk gaan slapen. Carlos zou met ons mee gaan naar Potosi. Gezellig! Iets minder puntje: Sylvie klaagt over pijn aan haar stuitje. Het ziet ook behoorlijk blauw en rood... aj aj aj! Even afwachten en dan gaan we in Potosi wel naar de dokter.

De volgende dag (27 april) vertrekken we dan ook daadwerkelijk naar Potosi, samen met een verkrampte Sylvie! Dat stuitje is echt niet goed! Het eerste wat we dan ook doen is naar een medico gaan... Daar blijkt al gauw dat het echt niet goed is. Bovendien heeft ze ook nog hoge koorts en keelontsteking. De rest van de dag doen we het dus rustig aan, beetje aanrommelen.... En zo gaat het eigenlijk elke dag, tot vandaag aan toe, door. Ik sjok een beetje door de stad met Carlos en bezoek wat musea tussen de ziekenhuisbezoeken door. Verder heeft Potosi weinig te bieden. Saai, suf, koud stadje op 4000 meter hoogte. Restaurants zijn na 20.00 uur gesloten en alle winkels sluiten tussen de middag hun deuren. Niets te beleven. Kortom: verveling, verveling.

Het enige wat je kunt doen is een bezoek brengen aan de mijnen. Dát is waarom je naar Potosi gaat. Ik heb echter besloten dat niet te doen. Niet alleen omdat ik af en toe best claustrofobisch ben, ook omdat het voelt alsof je naar een dierentuin gaat. De mensen die in deze mijnen werken, werken daar onder de verschrikkelijkste omstandigheden. Ze krijgen geen eten, geen water en werken op de energie van coco-bladeren. Bovendien krijgen ze ook nog eens belachelijk slecht betaald voor het zware werk dat ze doen. En dan heb ik het nog niet eens over de 10-jarige kinderen die je er tegen komt... Nee, dankje. Dat hoef ik echt niet te zien. Ik kan wel zonder
die ervaring.

Verder reizen zat er natuurlijk niet in vanwege Sylvies gezondheid. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, was het vrijdag ook nog haar 19e verjaardag! Dat wilde ik ondanks alles niet zomaar voorbij laten gaan... Dus had ik op donderdag stiekem balonnen, slingers en feesthoedjes gekocht. En uiteraard, samen met Carlos, een cadeau. Een speaker in de vorm van een appel, super gaaf! Op 30 april sta ik om 06.30 op om zachtjes en stiekem onze hotelkamer te versieren. Daarna word ik gewekt door een blije Sylv. Mooi dat ze dat in ieder geval leuk vond! Leuke ochtend gehad met de cadeautjes, lekker ontbeten en nog een film gekeken in het hostel op breedbeeld. Daarna moesten we echter toch weer naar de dokter en werd het allemaal weer slecht...Bwuhg!

Zaterdag is Carlos vertrokken naar betere oorden en waren Sylv en ik weer met zijn tweetjes. Gelukkig brengt de dokter deze keer beter nieuws: we hoeven op zondag niet terug te komen! Alles ziet er weer wat beter uit... Maandag moeten we nog een keer voor controle terugkomen en dan kunnen we hoooopelijk dinsdag verder reizen ? Durf er niet teveel meer op te hopen, elke keer wordt er weer verzocht om terug te komen de volgende dag... Maar goed. Afwachten.

Vandaag, zondag dus, ziet het er trouwens best zonnig uit. Minder pijn en minder koorts. We modderen wat aan en kijken wat films... ´Tis net alsof we vakantie hebben.

Zo. Dat was dan weer alles...

hoop dat jullie inmiddels in NL ook van wat zon mogen genieten,

Hele dikke knuffel en veel liefs,

Wiek


By the way: JEEEJ OVER 2 WEKEN BEN
IK JAAAARIGGGGGG! :D

Ahum.