Terug naar waar het allemaal begon

´´We zijn terug. We zijn echt terug.´´
´´Ja.... wauw...´´
Één van de raarste momenten van deze hele reis moet wel het moment zijn geweest waarop Sylvie en ik landden in Nederland en op Schiphol ons een weg baanden naar het bagagedepot. Na een eerdere paniekaanval tijdens de taxirit vanaf Lima naar Aeropuerto Internacional Jorge Javez waarin ´´Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet! Laten we teruggaan!´´ de meest geroepen zin was en wat tranen in het vliegtuig omdat de droom nu echt ten einde was, stond ik opeens weer op Nederlandse bodem. En dat was raar. Héél raar.

Voor wie het nog niet begrepen heeft: ik ben thuis! Inmiddels alweer bijna een maand. Ik heb mijn verslaving aan hagelslag, pindakaas en chocopasta weer opgepakt, Nederland ín Nederland de WK-finale zien verliezen, mijn vrienden weer gezien, bezoekjes gebracht aan de Stad én alweer een kroket uit de muur getrokken, nog steeds moeite met het deponeren van mijn wc-papier in de wc en ben inmiddels druk opzoek naar een kamer in het exotische Groningen. Mijn studie Bedrijfskunde start over iets meer dan een maand en voor het zover is moet er nog van alles aan papier werk worden ingevuld. Dat klinkt alsof ik een druk leven heb maar in werkelijkheid zit ik voornamelijk thuis en rommel ik een beetje aan. Ik bekijk foto's, ik sorteer foto's, ik gooi foto's weg, ik speel fanatiek de Sims 3 op mijn laptopje, zap nutteloos over alle kanalen op de tv en geniet van het warme weer. Ik heb ten slotte nog steeds vakantie en dan blijft luieren mijn favoriete ding om te doen. De enige verplichting die ik heb/had is/was het schrijven van mijn laatste blog en vandaar dat ik deze vandaag dan ook maar eens geschreven heb!

We waren geloof ik gestrand op 16 juni in Trujillo. Als ik zo mijn dagboek er op nasla (?) heb ik die dag bijzonder weinig gedaan. Het enige dat nog enigszins noemenswaardig is is dat ik broodjes pindakaas heb gegeten, heerlijk heb geluncht met iets nieuws genaamd 'Tamal' waarvan ik nog steeds niet weet wat het is, ik naar de markt ben geweest om fruit te kopen en heb rondgeslenterd om al dat voedsel te verbranden. En serieus, dat was het. Een dag met veel hoogtepunten, haha! Wel wil ik nog vermelden (en dit is misschien iets belangrijker dan al het voorgaande) dat ik sinds deze dag, 16 juni 2010, officieel een 'gepubliceerd schrijfster' ben (jaja! reclame, reclame) en dan wel in een verhalenbundel genaamd: ''Ga je mee? Dramatische en hilarische droomreizen. De beste reisverhalen van de schrijfwedstrijd voor jongeren Schrijf je Reis.'' Deze bundel is o.a. te koop bij de Bruna voor maar EURO 5,50 (of 6,50? Hmm) en ik ben er verdomd trots op dat een verhaal van mij in dit boekje is opgenomen, haha! Binnenkort kom ik jullie boekenkasten inspecteren...

Er was eigenlijk één reden waarom ik terug was gekeerd naar Trujillo; de vorige keer dat ik er was had ik na mijn flits bezoek aan Chan Chan geen tijd meer gehad om ook Huaca de la Luna te bezoeken, iets wat al die tijd wel op mijn verlanglijstje was blijven staan. Vandaar dat ik uiteindelijk toch een tour naar deze tempel geboekt heb om na mijn absoluut-niet-productieve-dag weer een dag op pad te zijn en iets te zien. Huaca de la Luna is een tempel van de Moche (jaren 100-900 na christus) die al die jaren zeer goed bewaard is gebleven. De tempel heeft de vorm van een piramide die ontstaan is doordat elke 100 jaar de oude tempel werd vervangen door een nieuwe tempel, maar de nieuwe tempel werd over de oude tempel heen gebouwd. Je kunt bij een bezoek dus zowel de 2e, 3e en 4e als de 5e zien omdat die stuk voor stuk van binnenuit de tempel zijn blootgelegd. Een beetje lastig uit te leggen ;) De grootste reden waarom deze tempel zo'n attractie is, is eigenlijk omdat de Moches de gehele tempel met schilderingen bedekten en deze schilderingen nog zeer goed intact zijn! Het gaat hier dan vooral om de kleuren. De hele buitenkant van de piramide was met deze kleuren bedekt en er is één buitenmuur waarop je dit nog kunt zien. Super indrukwekkend, mijn mond viel even open toen ik dat zag. Het is elke keer zo moeilijk voor te stellen dat dit allemaal al zo oud is maar nog in zo'n goede staat verkeerd. Echt heel bijzonder.

Na dit spannende avontuur moest er natuurlijk weer gegeten worden, heb ik daarna het internet maar weer eens over gesurft en ben ik uiteindelijk heel vroeg mijn bedje in gegaan. Gewoon omdat het kon en dat bed zo heerlijk zacht was... Hmmm.

De volgende dag had ik dan ook de grootste moeite het bed uit te komen. Ik had echter geen andere keuze dan haast maken op de vroege ochtend: er moest uitgecheckt worden want de lange reis naar Cusco zou die avond beginnen. Bij de check-out maakten ze duidelijk dat ik de rest van de dag nog wel gebruik kon maken van de kamer als ik dat wilde... Relaxed! Daarna vertrek ik om ergens te gaan ontbijten maar al gauw kom ik een verdwaalde backpackster tegen. Of ik nog een hostel weet... Ik raad haar mijn hostel aan, raak flink met haar aan de praat en al gauw besluiten we de rest van de dag maar samen te spenderen. Nou had ik al geconcludeerd dat er in Trujillo, afgezien van de ruïnes e.d. vrij weinig te doen was. Dus vertrokken we maar naar het strand! Huanchaco ligt 20 minuutjes mini-bussen van Trujillo af en schijnt the place to be te zijn. Lekker bakken dus in de zon, wat koekeloeren naar surfers... Na aankomst blijkt er echter weinig levendigheid... maar dat mocht de pret niet drukken. Toch nog heerlijk in het zonnetje gelegen, lekker wat gedronken aan de boulevard... En toen het frisser begon te worden weer terug naar Trujillo. 's Avonds volgde er alweer een afscheid van mijn partner-voor-een-dag en, na de nodige inkopen gedaan te hebben voor een busreis van 24 uur, verliet ik om 22.00 uur het noorden. Op naar Cusco!

De busrit van Trujillo naar Lima verliep soepel. Eenmaal in Lima daalde het humeur echter. Ik kwam aan om 06.45 in de ochtend, mijn bus naar Cusco zou pas om 13.45 's middags vertrekken. Dat is in principe nooit een drama; de busstations in Lima zijn over het algemeen voorzien van een kantine, internet, een tv die altijd op het voetbalkanaal (WK!) staat. Ik had dan ook verwacht dat ik prima de wedstrijd van Nederland kon bewonderen tijdens een heerlijk ontbijtje! Spijtig alleen dat er nog volop schoongemaakt werd, de kantine nog niet open was en de tv dus ook niet bereikbaar was. Ook na wat knipperen met mijn groene ogen en wat rondwapperen van mijn blonde haren kreeg ik het buspersoneel niet zo ver mij de wedstrijd te laten kijken. Pas na afloop van de wedstrijd ging de tv aan en werd er mij nog iets nageschreeuwt. ''Chica , 1-0 para Holanda.'' Ja, bedankt.

Toen om 13.30 eindelijk de kantine open ging zag ik kans een empañada te scoren als ontbijt. Daarna werden we opgeroepen de bus te betreden. Officieel duurt de reis naar Cusco 22 uur. Gelukkig veel films met Bruce Willis en Antonio Banderas dus vervelen was er voor mij niet bij. De reis werd helaas wel wat lang door een meneer die van mening was dat ik zijn gezelschap erg goed kon gebruiken en de weg barste van de haarspeldbochten die mij uit mijn slaap hielden. Godzijdank werd ik uiteindelijk na 25 uur uit dat lijden verlost en stond ik voor de zoveelste keer op een busstation waar ik precies de weg kende. Cuscoooooo. Ook meende ik het taxi-tarief te kennen; 3 soles voor een ritje naar het centrum. De inflatie is hier echter erger dan in de gehele wereld; er was geen enkele taxi-chauffeur die mij voor minder dan 6 soles mee wilde nemen. Hiep hoi voor Inti Raymi en het afpersen van toeristen.

Dus... I'm back! Diezelfde dag natuurlijk gelijk mijn oude vertrouwde reisgenootjes opgezocht om eens goed bij te praten. Conclusies na dit diepgaande gesprek: de drama's zijn nog steeds drama's, de mensen zijn nog steeds mensen en de stad is nog steeds de stad. Niets veranderd. 's Avonds gelijk als vanouds dan maar weer de stad in geweest. We willen alles natuurlijk ook wel hetzelfde houden ;).

Uitslapen zat er echter niet in de volgende ochtend; Sylv, Saar en ik gingen verhuizen naar een gezamelijke kamer! En dat moest om 07.30 uur. Ahja. Dan blijf je gewoon in je pyjama, pak je al je spullen in je tas, sjok je met je backpack de trap op en duik je in je nieuwe kamer gewoon weer in je bed. Zo gaat dat. Easy. Afgezien van het feit dat die trap er behoorlijke in hakte omdat ik na 3 weken aan de kust niet meer gewend was aan de hoogte haha! Pfoe! Na zo'n rustige ochtend was het 's middags natuurlijk tijd voor wat actie. En wát voor actie. Ik had vier weken geleden in een dronken bui namelijk besloten dat ik een piercing wilde laten zetten. En na vier weken van nuchterheid was ik daar nog steeds bloedserieus over! Het ging hier gewoon om een piercing in mijn oor (een 'rook piercing', ik zeg toets het eens in bij google.nl) maar, mijn god, wat was ik BANG. Gelukkig wilde Sylvie dit spektakel niet missen en ging zij mee om mijn handje vast te houden ;) Hup, naar de piercingshop, staafje uitzoeken... En dan mag u hier plaats nemen mevrouw. Ja. Tuurlijk. Eigenlijk was het zo gebeurd, de pijn viel hartstikke mee (dat wil zeggen, het deed gruwelijk pijn maar niet zoveel pijn als ik gedacht had). Ben er nog steeds erg blij mee! Om dit heugelijke nieuwe feit te vieren 's avonds flink souvenirs wezen inslaan en natuurlijk, u raad het al, flink wezen stappen.

De volgende ochtend werd ik wakker met flinke koppijn. NIET van de drank haha, de avond was niet zo boeiend geweest maar ik had behoorlijk belabberd geslapen en mijn humeur was dan ook niet optimaal. Toch heb ik me 's ochtends maar uit bed gehezen omdat er van alles en nog wat te doen was. Inti Raymi (het festival van de zon) is officieel op 24 juni maar dagen daarvoor is het al groot feest. Dit wordt voornamelijk gevierd met optochten, dansen, vrolijke traditionele kleding en muziek. En daar houd ik wel van hihi! In alle vroegte dus naar het Plaza waar op dat moment al mensen rond hupten in traditionele kleding. Heel gaaf om al die kleuren te zien en alle verschillende dansen. Prachtig. Ondanks dat Inti Raymi erom bekend staat dat er veel toeristen op af komen bevond ik me voornamelijk tussen locals. En dan val je op! Voor we goed beseften wat de bedoeling was kregen Sylvie en ik een camera op onze neuzen gedrukt. Een glas en een flesje bier erbij die uiteraard met het merkje, Cusqueño, naar de kamer gedraait werd en of we dan even leuk wilden doen voor de tv. Ja hoor. Dus zetten Sylvie en ik onze grootste grijnsen op, heffen het glas, roepen ''Viva las fiestas de Cusco!'' en nemen gulzig wat teugen uit onze gratis drankvooraad. We zijn voor de 2e keer op de locale tv van Cusco. Het is maar goed dat we over een week vertrekken anders zouden we vast problemen gekregen hebben met onze groeiende sterrenstatus.

Na alle feestvreugde weer de markten overgestruind voor leuke cadeautjes voor het thuisfront. De soles (en daarmee de euro's!) vlogen uit de portemonnee. Misschien dat ik daarom rond 5 uur 's middags enorme hoofdpijn had ;). Voelde me in ieder geval behoorlijk beroerd dus ik ben gewoon heerlijk gaan slapen. Tot mijn grote verrassing kon ik zelfs op mijn net-gepiercte oor liggen. Heerlijk tukken is dat!

Op 23 juni 2010 besefe ik me maar al te goed dat ik toen precies over een week thuis zou zijn. Wat een absurd idee was dat. De ''ik wil nog niet naar huis''-zinnen vlogen steeds vaker uit mijn mond (bedenk ook de zeurderige toon erbij) en zorgden een beetje voor een troosteloos gevoel... Maar het gaf tegelijkertijd ook energie om er nog even zoveel mogelijk van te genieten. Dus, heerlijk ontbijten met die fruitsalade die eigenlijk veel te duur is maar o zo lekker, overheerlijke Deense chocoladebroodjes halen bij het bakkertje, genieten van het zonnetje op het Plaza. Elke middag gezellig lunchen met Saar en Sylv wat een soort onafgesproken regel was. Op een gegeven moment waren we echter met zijn vieren want Marnix was teruggekeerd om nog een paar dagen Cusco te doen! Gezellig! Het festival werd ondertussen ook steeds groter en die avond zou het 'Inti Raymi nacht' zijn. Zoals onze Koninginnenacht ongeveer. De middag heb ik dus heel rustig doorgebracht om mijn krachten te sparen want dat beloofde een groot feestje te worden... Vanwege de speciale dag besloten we er 's avons met het eten ook iets speciaals van te maken. Er was nog één culinair ding dat ik (en velen met mij) nog niet geprobeerd had: Cavia! Bizar om cavia te bestellen in een restaurant haha. Ligt er opeens zo'n groot beest op je bord... Het was nog een heel proces om het beest te ontleden (waar vooral Sylvie een hoop lol aan beleefde :P) en een hoop moeite voor uiteindelijk een heel klein beetje vlees. De cavia smaakt eigenlijk ook gewoon naar kip. Weinig bijzonders dus... maar dat kan ook weer van de checklist af ;).
Het stappen was gezellig maar niet erg interessant, afgezien van het feit dat ik Adrien, de fransoos uit Nazca, tegen het lijf liep. Uiteindelijk arriveerde ik op een uiterst respectabel tijdstip terug in het hostel.

Inti Raymi! Vandaag zou het allemaal gaan gebeuren. En dat betekende vooral dat je erg vroeg op moest staan om een plekje te bemachtigen op en rond het Plaza. Daar zou alles gaan gebeuren. Als alles dan gebeurd is op het Plaza wat er moest gebeuren, moet je naar SexyWoman rennen om dáár de rest van het spektakel te aanschouwen. Het gaat hier allemaal om een oude Inca-ceremonie, uitgevoerd door een stel acteurs en dat dan allemaal in het Quechua om het extra interessant te maken. Als wij die ochtend bij het Plaza aankomen is het nagenoeg nog leeg... We besluiten dan ook om eerst nog even te ontbijten. Dat hadden we dus niet moeten doen! Toen we een uur later terugkwamen was het Plaza namelijk helemaal VOL! Euh jah... dan heb je nog geluk dat je als lange Europeaan boven iedereen uit komt en tóch nog kan zien wat er midden op het Plaza gebeurd. Dat wat er gebeurd was uiteindelijk niet eens bijster interessant... Ik had er meer van verwacht. De dansjes waren niet erg indrukwekkend, de kostuums hadden we in de dagen daarvoor ook al eens langs zien komen en het was voor mij moeilijk te begrijpen wat ze precies uitbeelden. Desalnietemin leuk om gezien te hebben hoor. Maar voor mij hoeft het niet weer...

Zoals eerder vermeld is het de bedoeling dat je ná de ceremonie op het Plaza naar SexyWoman gaat. Echter hadden wij Nederlanders iets belangrijkers aan ons hoofd dan één of andere oude Inca-ceremonie: het WK! En wat is er nou leuker dan dat kijken in het Nederlands Café? Marnix vertrok even naar het hotel om zijn oranje shirt op te halen... en dat deed Saar en mij twijfelen. Wij moesten ook iets Oranjes! Het enige dat we zo haastig konden vinden was een warme, lamawollen sjaal. Een oranja lamawollen sjaal. Ach ja, dat volstaat. :P De sfeer zat er al lekker in toen we in het café aankwamen. Veel mensjes! Veel broodjes kroket! MJAMMM! Daarnaast ook nog poffertjes en hutspot... Het is even net alsof we al thuis zijn. Als Nederland ook nog wint zijn we allemaal in top stemming. Wat een geweldige dag ;). Die geweldige dag was echter nog lang niet voorbij. 's Avonds hadden we namelijk kaartjes voor een theatervoorstelling waar een paar jongens in dansen die we kennen van het uitgaan. Om 7 uur arriveren we dan ook bij het theater en daar volgt een show die ik in één woord GEWELDIG vond. Wauw! Had er weinig woorden voor na afloop. Super dansen met prachtige kostuums en maskers, allemaal acrobatische trucs, leuke humor... Het zag er allemaal zo prachtig uit. Ik vond het bizar om dit in een land als Peru te zien. Op de één of andere manier had ik er geen moment over nagedacht dat er zoiets als theater zou zijn. Dat mensen ook hier 'een avondje naar het theater gaan'. Laat staan dat het dan ook nog van hoog niveau is. Helemaal super, die jongens hebben echt talent. Iedereen die het komende jaar in Cusco komt: gaat dat zien! Ze treden nog een jaar op ;). Ik had het geloof ik al gezegd? Wat een geweldige dag!

De laatste dagen in Cusco stonden echter steeds meer in het teken van afscheid nemen en waren daarom ook steeds een beetje triester. Ik nam nog niet echt afscheid van mensen (hoewel Marnix Peru wel verliet) maar vooral van de cultuur, van de stad, van de hele manier hoe je leeft tijdens het reizen... Elke dag nam ik een beetje afstand van het land hoewel ik er absoluut nog niet aan toe was om weg te gaan! Mijn humeur schommelde dan ook de hele tijd op en neer... Ook omdat ik me daarnaast enigszins ziek begon te voelen; hoofdpijn, snot, een beetje keelpijn. Wat een ellende! Gelukkig was het nog steeds erg gezellig met iedereen en ben ik zelfs nog naar een volleybalwedstrijd van een vriend geweest. Hoewel ik fanatiek voetbalfan was in Peru miste ik zelfs de wedstrijd Holanda - Slowakije omdat ik dankzij mijn beroerde gezondheid liever sliep dan voetbalblij was. Op de allerallerlaatste dag pakte ik voor één van de allerallerlaatste keren mijn backpack in, die door de overvloed aan souvenirs opeens 18 kg. was in plaats van de 13 die ik oorspronkelijk meenam, en nemen we afscheid van Sarah. 's Avonds vertrekt de bus naar Lima. Ik hoopte met heel mijn hart dat het deze keer de beloofde 22 uur zou duren in plaats van de 25 uur die ik de vorige keer op mijn bord kreeg...

Gelukkig kwam mijn wens uit en kwamen Sylvie en ik na 23 uur aan in Lima. Goede busrit gehad, met zijn tweeën in een bus zitten is toch altijd net iets fijner dan alleen. De taxi brachht ons naar het hotel uit onze reisgids en we boekten voor de laatste keer een kamer. Mét eigen badkamer... Het was tenslotte onze laatste nacht. Hoe emotioneel :( Toch begon ik er nu ook behoorlijk naar uit te kijken om het vliegtuig in te stappen en naar huis te gaan. Als het dichterbij komt stel je je daar toch steeds meer op in... We hebben in Lima eigenlijk helemaal niets gedaan, sjokten wat rond, aten 2x op één dag in hetzelfde restaurant omdat we te lui waren wat anders te zoeken... We douchten 2x, we ginen slapen. En besloten om de allerallerlaatste dag precies zo door te brengen. Er waren nog even problemen bij het uitprinten van onze vliegtickets maar dat loste zich uiteindelijk ook zo weer op. En dan, als we moeten gaan avondeten (nog even voor de vlucht) gaan we opzoek naar het duurste restaurant wat we kunnen vinden in Lima om nog even te genieten van de goedkope tarieven in dit land. Het blijkt echter nog een hele klus te zijn om ook maar een restaurant te vinnden dat je ´duur´ kunt noemen haha! Als we na een uur zoeken niets duurders tegenkomen dan ongeveer 20 soles lopen we al gauw vloekend en scheldend door de straten. ''*Pieeeeep* , wat moet een mens hier doen om gewoon een duur restaurant te vinden?!?!!?'' We moeten ons tevreden stellen met een chique restaurant waar het prijspeil rond de 30 soles ligt voor een hoofdmenu... Dat is nog steeds maar 7 euro. Maar we gaan er mee akkoord en besluiten de fooi maar te verhogen. Dat kleingeld, dat moet je toch kwijt. ;)

Pfoe, en dan zit je na 5 maanden weer in de taxi naar het vliegveld. Om naar huis te gaan. Een vreemd gevoel en vooral erg dubbel. Je wilt naar huis maar je wilt vooral ook niet naar huis! Op het vliegveld treffen we een gigantische incheck-rij aan... Na 10 minuten in de rij en even logisch nadenken (''wacht, wij hebben toch allang ingecheckt met die e-tickets?'') vraag ik even na of het ook zo is dat we sneller onze bagage kunnen afgeven ...en 2 minuten later zien we onze backpacks over de lopende band wegrollen. Ik grijns nog even naar de lange, lange rij achter ons (muhahahaha) en dan vertrekken we, opzoek naar de vertrekhal. Ondertussen worden we steeds gebeld door Orlando, de jongen uit Lima die we op Salar de Uyuni hadden ontmoet. Hij komt naar het vliegveld om doei te komen zeggen! Zo aardig! En leuk om hem toch nog even zo vlak voor vertrek te zien. Op een gegeven moment moesten we echter écht door de douane dus na een vluchtig afscheid begon het hele douane-traject. Voor je het weet ben je daar doorheen...en dan ben je niet meer in Peru. Wauw. Uiteindelijk drong het in het vliegtuig pas echt door. We zijn er niet meer. We gaan naar huis. De reis is voorbij, het is weer tijd voor de realiteit.

Na 5 maanden weg te zijn geweest heb ik nu dus alles weer terug wat ik achter had gelaten in Nederland. Alles wat ik miste. Maar ik ben tegelijkertijd ook iets kwijt wat ik in 5 maanden heb opgebouwd in Peru. Dat blijkt, nu ik weer terug ben, meer te zijn dan ik op dat moment zelf doorhad. Nog steeds, na ruim 3,5 week thuis, ben ik niet volledig op mijn plek en voel ik me nog een beetje leeg, hoewel het geweldig is om iedereen weer te zien. Toch verlang ik terug naar de eenvoud van het leven, het spaans (ja, toch wel!), het zorgeloze rondreizen, het dingen zien en dingen doen, de cultuur...Het goedkope openbaar vervoer! En ik mis mijn nieuwe vrienden. Het verbaasd me hoeveel waarde ik aan bepaalde mensen ben gaan hechten gedurende deze trip. Gelukkig zijn de meeste van die vrienden Nederlands en is ook Engeland niet ver weg. Maar mijn reisdrang is door deze reis enorm gegroeid en die behoefte wil ik zo snel mogelijk weer vervullen... Ik kan dan ook niet wachten totdat ik jullie weer met een nieuwe blog vanuit een nieuw land op de hoogte mag houden van mijn leventje! Ik heb alleen geen flauw idee wanneer dat zal zijn, haha ;)

Ik wil jullie nog bedanken voor alle berichtjes die ik heb gekregen gedurende mijn hele reis. :)


Dikke knuffels en liefs,


Wieke