Ik ben rugzaktoerist! Joepie!

Foto´s Titicaca-meer (Uros eilanden, Taquile) :
http://s23.photobucket.com/albums/b361/wiex/Titicaca%20avontuur/

Foto´s Sillustani, Lampa: http://s23.photobucket.com/albums/b361/wiex/Puno%20en%20omgeving/


Ik heb Cusco verlaten! Nadat ik dinsdag nog even knallend op stap ben geweest met mijn lokale vrienden vertrokken Sylvie en ik op woensdagochtend om 08.00 uur met een bussie richting Puno, één van de twee stops die we gingen maken voordat we in La Paz (Bolivia) zouden arriveren. Inmiddels (toch zo´n 5 dagen later) zit ik nog steeds in Puno haha. Niet omdat we gestrand zijn en er geen bussen meer rijden (zou kunnen met die uitgebreide feestweek hier!) maar puur omdat we heel veel wilden zien en doen. Dus daar zit je dan, op ongeveer 3800 meter hoogte, zonder zuurstof. Ik ben maar 500 meter gestegen, maar de eerste twee dagen in Puno waren zwaar. Gelukkig ben ik inmiddels weer geaclimatiseerd.

Natuurlijk wordt/werd er in Cusco en Puno ook Pasen gevierd. Sterker nog, het is de hele week feest geweest. Er werden enorme beelden van Jezus en Maria door de straten getild in combinatie met dramatische muziek en huilende mensen. In Cusco ben ik bewust wezen kijken op Goede Vrijdag, hier in Puno kreeg ik sporadisch wat mee omdat de route van de optocht langs ons hostel liep. Lig je rustig in je bedje, hoor je de zware muziek van een afstand al aankomen en zodra je de gordijnen van je kamer open trekt sta je oog in oog met een bebloede Jezus aan een kruis. Of een bebloede Jezus in een kist... en de volgende dag een huilende Maria. De poppen hier in Puno zijn levensgroot en levensecht dus dat was toch wel ergens even schrikken! Boe! Ondanks dat Pasen een feest is was Puno de afgelopen dagen echt doods. Veel dingen waren gesloten (de gehele week al, niet alleen op paasdag)... Pas vandaag (maandag, toch 2e paasdag) lopen er opeens heel veel mensen op straat. Het leeft weer! Maakt het hier toch iets interessanter.

Niet dat ik zoveel in de stad zelf ben geweest de afgelopen dagen. Voornamelijk voor het eten en slapen. :)

Afgelopen donderdag hadden Sylvie en ik een trip geboekt naar Sillustani. Sillustani is een oude pre-Inca en Inca begraafplaats maar dan op een bijzondere manier: er zijn graftorens van ongeveer 12 meter hoog! Helaas zijn vrijwel alle torens beschadigd door blikseminslag (bouw die dingen dan ook niet op een vlakte jongens... zucht) maar alsnog waren ze erg indrukwekkend. Echter toen we de heuvel/berg overstaken en de andere kant van de heuvel kon bekijken viel mijn mond open; wat een geweldig uitzicht! Sillustani is een schiereiland en wordt dus (vanzelfsprekend) omringt door een meer. Echter strekt het uitzicht zich tot.... heel ver! Wauw! Heerlijk genoten.

Overigens bevind ik me nu midden op de Altiplano. Dat wil zeggen, een enorme vlakte rond het Tititcaca-meer. Ongeveer net zoals Nederland! Maar dan anders. Een soort Nederland omringd door enorm hoge bergtoppen en met llamas. Wel grappig om te zien dat de fiets gelijk weer een acceptabel vervoermiddel wordt. De peruanen in traditionele kleding mét fiets scheuren ons voorbij!

Vrijdag hadden wij een bezoek gepland aan een écht peruaans dorpje, genaamd Lampa. Lampa is één van de puurste peruaanse dorpen die ik tot nu toe heb gezien. Dit komt voornamelijk omdat er vrijwel géén toerisme is! Met ons als uitzondering dan ;) Vraag blijft dan alleen... Hoe kom je er als er geen georganiseerd vervoer is? Wij waren op donderdag dus toch maar informatie wezen zoeken bij een reisbureau. Daar ontmoetten wij onze nieuwe grote vriend: Fernando. Fernando werd gek van enthousiasme toen wij informatie vroegen over Lampa. Met grote ogen begon hij te vertellen over hoe mooi het daar wel niet was. Máár... het kostte erg veel soles. Dankzij onze Hollandse puppy ogen kwam hij echter al gauw met een perfecte oplossing: hij zou als gids met ons meegaan en een tour voor ons organiseren. Uiteraard voor een ´vriendenprijsje´. Super! We hadden ons achteraf ook geen betere gids kunnen wensen: Fernando bleek een inwoner van Lampa te zijn.

Om 09.00 uur begon ons avontuur en vertokken we met het plaatselijke vervoer naar Lampa. Zeker nog een ritje van zo´n 2 uur. Tuffen over de Altiplano! Joepie! Prachtig uitzicht, dat dan weer wel. Eenmaal in Lampa was er eerst een bezoek gepland aan een Chinchilla-fokkerij. Chinchilla´s zijn een soort konijnen maar dan met een hele lange staart. Oh, en ze kosten zo´n 1500 dollar per stuk. Katching! Helaas was deze fokkerij gesloten.... Na veel ge´´fock!fock!fock!´´ van Fernando vertrokken wij uiteindelijk in onze superdeluxe, maar super onhandige, auto terug naar het centrum van Lampa. Fernando had nogal wat moeite met de auto en in het begin twijfelden we of hij uberhaupt wel een rijbewijs had. De onzekerheid die die jongen uitstraalde! Gelukkig bewees hij al gauw het tegendeel en stuurde hij onze wagen als een vakman door de smalle straatjes van Lampa. Toch bleek de moderne techniek van de auto iets teveel voor hem (lastig ook, automatische deuren en ramen).... Wat voor veel lol op de achterbank zorgde.

Na een kijke genomen te hebben in het museum van Lampa vol Inca dingen, op naar de cathedral, hét hoogtepuntje van de tour! Het was alleen wel Goede Vrijdag ... dus de kerk was eigenlijk niet toegankelijk wegens voorbereidingen voor de mis die avond. Gelukkig hadden wij Fernando, die vrijwel iedereen leek te kennen en het wel even voor ons regelde. Dus kregen wij gewoon de tour langs het levensechte Laatste Avondmaal (met poppen en echte tafel!), mochten we de tunnels betreden onder de kerk en natuurlijk dé enorme graftombe van één of andere rijke vent uit het verleden bezoeken. De tunnels onder de kerk stammen nog uit de Inca-tijd en naar het schijnt lopen er tunnels naar Cusco, Arequipa en Puno vanaf Lampa. Kijk zelf maar op de kaart hoe ver dat is! Ongelooflijk!

Daarna... Hoogtepunt! De tombe! Wat kan er nou zo interessant zijn aan het graf van een oude rijke man uit Lampa? Nou heel veel. En dat zou Fernando ons wel even vertellen. Wij werden tactisch door hem op de graftombe gestationeerd en daarna ging hij los met zijn verhaal. De oude rijke man wilde graag een kopie van de Pietá (van Michelangelo mensen, jullie kennen hem) hebben voor op zijn tombe. Dus was hij naar het Vaticaan geweest om de paus om toestemming te vragen. Na de paus te hebben omgekocht met geld had hij een mal gemaakt en in Lampa een kopie laten maken van de Pieta. Deze was echter te zwaar voor de tombe! Dus ging hij nogmaals naar het Vaticaan om toestemming te vragen voor nóg een kopie. Uiteraard kwamen ook hier behoorlijk wat goudstukken bij kijken! Maar de toestemming kreeg hij... op voorwaarde dat hij de ander liet vernietigen. Goed, nog een kopie gemaakt, deze keer in het zwart. Alleen ze waren allebei zo mooi! Dat kon hij toch zomaar niet vernietigen? ... Hup, nog een keer naar het Vaticaan! En ja hoor, nu staan er twee exacte kopieën van de Pieta van Michelangelo in Lampa. Één op de tombe en één in het museum. Inclusief handtekeningkrabbel.

Om het geheel af te maken had de oude rijke man nog één wens... Zijn hele tombe en de ruimte moest gemaakt worden in zwart marmer én hij besloot de binnenkant van zijn tombe te behangen met 5000 skeletten van vermoorde Spanjaarden...

AAAAH!

Lekker hoor. Hihi! Zie de foto´s, echt heel gruwelijk!

Goed. Er was nog één ding te doen: we gingen oude schilderingen van de Inca´s bekijken in een grot, iets buiten Lampa. Dus hup, de auto in en heerlijk scheuren over de vlakte ! Tot er plotseling twee politieagenten op een motor naderen... Ik vermoed dat zij even kwamen checken of alles wel in orde was; waar gaat die Peruaan met die twee blanke meiden heen in the middle of nowhere? Na enige uitleg van onze kant hebben Sylvie en ik ze dan maar uitgenodigd om mee te gaan! Verbaasd maar geinteresseerd en enthousiast scheurden ze uiteindelijk met hun motortje voor ons uit haha! Politie-escorte woehoe! Even dacht ik dat ze de klim naar de grot niet gingen doen maar uiteindelijk gingen ze toch mee. De grot zelf was interessant. In de vorm van een stier! En daarbinnenin schilderingen. Jammer dat de grot ook beklad was met tekeningen die overduidelijk niet uit de inca-periode stammen....

Na de lunch terug naar Puno. Heerlijke dag gehad en Fernando heeft daar echt aan bijgedragen. Super geinige vent. Soms kan een gids echt je tour maken of juist enorm verpesten. Nou, hij heeft hem gemaakt!

Die avond kwamen Vera en Thea (vrienden uit Cusco) voor het weekend naar Puno! Super gezellig om ze weer te zien na het moeilijke afscheid 3 dagen eerder ;) Lekker het weekend nog met hun doorbrengen dus!

Zaterdag staan we vroeg op omdat we de Uroseilanden (drijvende eilanden) op het Titicaca-meer willen bezoeken. Na een boottochtje van een half-uur en veel ´´JEEEEJ ik vaar op het Titicaca-meer!´´-momentjes van mijn kant staan we plotseling op een eiland van riet. Enorm, enorm, énorm toeristisch dit hele gebeuren maar tegelijkertijd ook enorm ongelooflijk en bizar. 3 meter riet en die mensen leven er op! Veel uitleg gehad over het leven op de Uros-eilanden, we werden nog in traditionele kleding gehezen, we werden gedwongen om iets te kopen van deze mensen en uiteindelijk, na een relaxed toertochtje in een rietenboot over het meer, tevreden en lekker gebruind weer terug naar de kust. Diezelfde middag (want we komen om half 1 alweer terug) raden we Thea en Vera aan om naar Sillustani te gaan en om de volgende dag Lampa te bezoeken. Betekent wel dat Sylv en ik ons eigen programma moeten gaan bedenken... Dat doen we dan ook: we besluiten om op zondag op de bonnefooi naar het eiland Taquile te gaan. Dat eiland ligt écht in het Titicaca-meer, ongeveer 3,5 uur varen van de kust. De Uros eilanden liggen in de baai van Puno. En dat maakt wel degelijk een verschil!

Want als wij de volgende dag, na om 07.00 uur voor de 2e keer afscheid te hebben genomen van Beer&Thee, echt op het grote meer komen zijn de golven best wel heftig! Nou ben ik zelf niet zo zeeziekig aangelegd maar een jongetje op de boot heeft het er erg zwaar mee... Uiteindelijk komen we als bonnefooi-rugzaktoeristen alsnog op een toeristenboot terecht maar doen we niet mee aan hun tour. Wat inhoud dat er geen stoel voor ons is en geen reddingsvest, maar daar doen we het dan maar mee. ;) We worden wel verplicht nóg een uur op de Uros te spenderen waar we tot de conclusie komen dat het echt één grote show is (kom op, als dezelfde grapjes voorbij komen en de inwoners zich precies op dezelfde plekken zitten om kleedjes te maken?) voor we echt naar Taquile gaan. Eenmaal daar moeten we nog bij een andere haven aanleggen omdat de golven te gevaarlijk zijn bij die andere. Om over het eiland te wandelen moet je eerst een enorm steil voetpad beklimmen (volgens mij is het niet mogelijker om een voetpad nog steiler te maken). Eenmaal boven heb je echter wel een prachtig uitzicht over het meer dus het was de inspanning zeker waard.

En toen was het alweer vandaag. Vandaag doen we niets, behalve 5 uur in een internetcafé zitten om foto´s te uploaden en deze enorm lange blog te schrijven waarvan ik verwacht dat jullie hem niet uitlezen hihi! ;) Bus geregeld naar Copacabana, want morgen gaan we toch echt Puno verlaten..

Verder kan ik nog wel honderd dingen vertellen maar ik ben er nu wel flauw van. Jullie denk ik ook wel.

Dag poepers van me!

Dikke knuffel en ik mis jullie !